Gekluisterd

Ze heeft me gebeld. Dat doet ze meestal een paar weken na mijn verjaardag. Om een afspraak te maken voor een verlaat verjaardagsbezoek en een cadeautje te brengen. Ik zorg dan voor koffie met iets erbij. Deze keer vertelt ze dat ze niet meer kan komen. Haar lichamelijke constitutie laat het niet meer toe. Bovendien heeft ze haar auto verkocht. Kon hem toch niet meer gebruiken. Of ik niet een keer bij haar langs wil komen. We maken een afspraak.
Ik ken haar al van heel lang geleden. Toen zij een sprankelende en levenslustige vrouw was. Zij introduceerde mij bij de instelling waar zij destijds werkte. Ik begeleidde introductieweken voor nieuw personeel en gaf leiding aan een groep die zich eens per week bezighield met creatief spel. Het was in de jaren 70, de tijd dat alles kon en ik alles deed. Sinds die tijd ga ik een keer per jaar bij haar op verjaardagsvisite. Sinds die tijd komt zij een keer per jaar bij mij op visite, een paar weken na mijn verjaardag. Dit jaar dus niet meer. Dit jaar ga ik naar haar toe.
Er wordt hard getimmerd aan haar flat. In de galerij pal voor haar deur op de negende verdieping hebben werklieden een werkplaatsje ingericht. Het lijkt of zij daar middenin woont.
Ik heb haar lang niet gezien. Ze lijkt wat kleiner geworden. Ach, we krimpen allemaal. Ze moet zich met een rollator voortbewegen. Zelfstandig lopen gaat niet meer. Reuma en zwakke longen maken van het voortbewegen een martelgang. Gebreken die haar aan huis kluisteren. Ze zit opgesloten. De afhankelijkheid bevalt haar niet. Zo was ze niet, zo kende ik haar niet.
We babbelen af en toe of er niets aan de hand is. Of we allebei nog recht van lijf en leden zijn. Maar dat is alleen onze geest. Daar is het als we dat willen nog maar pas 1975 of daaromtrent. Na twee kopjes koffie, ik heb chocoladesoesjes meegebracht, vertrek ik weer. “Je moet gauw weer eens langs komen.” Ik neem me voor dat te doen. Bij haar op bezoek, zij kan er nauwelijks meer uit. Maar ik weet ook dat de weg naar de hel geplaveid is met goede voornemens.