Geintje

Ik heb een vergadering bij mij thuis. Ooit in een ver verleden hebben we afgesproken die bijeenkomsten om half acht te laten starten, maar zolang die afspraak staat is het ons nog nooit gelukt om er op dat tijdstip allemaal te zijn. Het is dus een min of meer loze afspraak. Om half acht is er naast mij als gastheer van deze avond nog maar een ander persoon aanwezig. Wel zijn er twee whatsapp-berichtjes dat een iemand een kwartiertje later zal zijn en een ander kan er zelfs pas iets na kwart over acht zijn. Nu zijn het ook geen wereldschokkende zaken waar deze zes mensen over moeten beslissen, dus het kan allemaal wel enig uitstel velen. Om vijf voor acht meldt de voorzitter zich. Hij was het die ooit voorstelde om half acht te beginnen. Trots meldt hij zich met de woorden:”Mooi op tijd, nietwaar?” Niet dus. Hem wordt nog eens duidelijk gemaakt dat ooit de afspraak was om half acht te beginnen en niet om acht uur. Heel vaag begint bij hem de herinnering aan de afspraak te dagen.
Intussen beginnen de inleidende besprekingen. Het wachten is nu nog op het laatste lid. Als zij komt besluit ik tot een uiterst flauw, maar daarom niet minder geslaagd geintje. Soms liggen kleine genoegens voor het oprapen. Er wordt gebeld, precies om kwart over acht. Ik slof naar de voordeur, doe die open en probeer met een zo verbaasd mogelijk gezicht tegen mijn laatste gaste te zeggen: “Wat doe jij nu hier, we hebben toch pas morgen onze afspraak.” De verbijstering straalt van haar af: “Morgen? In mijn agenda staat vandaag.” Ik schud nog eens meewarig het hoofd, maar kan mijn gezicht niet langer in de plooi houden en nood haar binnen: “Geintje!” En ik weet dat het grapje te flauw voor woorden is, maar haar verbijsterde blik was het toch wel waard.
De vergadering van dit groepje verloopt in de gebruikelijke genoeglijke wanorde en er worden zo waar ook nog twee besluiten genomen.