Geholpen-2

Dit stukje gaat weer over Harrie, ons kitten. Als u geen kattenliefhebber bent kunt u dit stukje maar beter overslaan. Want ik heb het idee dat het een lofzang op die mooie Harrie wordt. Mocht u hier niet verder willen lezen dan kunt u altijd nog grasduinen in het uitgebreide archief en zoeken op uw lievelingswoord. Komt u vast wel iets van uw gading tegen.
Gisteren berichtte ik dat Harrie onder het mes zou gaan om gesteriliseerd te worden. Nu zal dat in haar geval, gezien haar omvang wel een mesje zijn geweest. 2,2 kilo, dat houdt niet over, maar ze is nog in de groei. Haar gewicht wordt gecompenseerd door haar onbeschrijfelijke schoonheid. Nu weet ik ook wel dat “beauty lies in the eyes of the beholder“, maar Harrie is gewoon mooi, pikzwarte mooi!
Halverwege de middag gaat de telefoon. Het is de dierendoktersassistente. Zij deelt me mee dat de ingreep goed verlopen is. Harrie is uit de narcose aan het bijkomen en kan opgehaald worden. Eind van de middag ga ik haar ophalen. Ze zit in haar bench en miauwt zachtjes als ze me ziet. Ik neem aan dat ze blij is. Dat is het fijne van het hebben van een kat. Je kunt naar believen invullen wat jij denkt dat ze bedoelt met haar gemiauw. Ik hoor alleen maar onuitsprekelijke blijdschap: “Fijn baas, dat je er weer bent.”Alsof een kat ooit in termen van baas zou denken en als zij dat wel zou doen is zij de baas en ben ik haar nederige dienaar.
Thuis gekomen verlaat ze langzaam, in haar eigen tempo het kattenvervoerskoffer of er niets gebeurd is. Als ze op de stoel wil springen zie ik dat de verdoving nog niet helemaal is uitgewerkt. Ze mist. Ze denkt verbaasd: “Hoe kon me dat nu gebeuren?”(Mijn invulling, katten denken niet, katten zijn. Hebben ze gemeen met God.)
Harrie is voor de operatie geschoren en toont nu een mooi wit stukje buik. Onder de pikzwarte vacht huist een wit vel. Harrie zou zo geschoren kunnen worden dat zij op een zebra lijkt. Maar ik denk dat Harrie dat niet wil. Harrie is een mooie kleine zwarte kat. Geholpen.