Geheugen

Vandaag bedacht ik mij dat ik mij niet kon herinneren dat ik al iets over #Meto0 had geschreven. En dat wat je je niet kunt herinneren lijkt ook nooit bestaan te hebben. Ik weet wel dat ik het een lastig onderwerp vind en dat als je over zou schrijven het de nodige nuance verdient. Er is niet maar één waarheid. Voor de zekerheid, want wat je je herinnert hoeft niet altijd waar te zijn, kijk ik even in mijn archief. Ik bedenk dat waarheid en werkelijkheid  bewoners van het zelfde huis lijken te zijn, maar in de praktijk zijn het vaak niet eens goede buren, laat staan verre vrienden. Ik tik als zoekwoord ‘metoo’ in en ontdek tot mijn verrassing dat ik op 23 oktober vorig jaar al een stukje daarover schreef. Ik had er een dure eed op willen doen dat ik dat niet gedaan had. Dat was mijn oprechte waarheid, maar de werkelijkheid bleek anders. Het stukje gaf ik als titel ‘Flirt’ mee. Als ik het nu terug lees is het of ik de tekst voor het eerst zie, terwijl ik hem toch zelf heb geschreven. Het verwondert mij steeds weer hoe het geheugen werkt. Het is een zeef waarvan de gaatjes de ene keer groter zijn dan de andere. Soms vallen er dingen doorheen die ergens terecht komen waar je niet zo maar een, twee, drie bij kunt. Ze lijken voor goed vergeten. En er zijn zaken, van vaak veel langer geleden en van een groteske onbelangrijkheid, die beklijven en daardoor actueel blijven.
Waarom ik nu dacht nog niets over #metoo geschreven te hebben kwam omdat ik er gisteren met iemand over in gesprek kwam. Maar dat was niet voldoende om mij mijn blogje te herinneren. Wel dacht ik dat het een goed onderwerp kon zijn voor een stukje. Maar dat bleek dus al geschreven te zijn en daar heb ik niets meer aan toe te voegen.