Woorden gezocht

Een van de leden van mijn mannenclub is overleden. In een paar weken verloor hij het gevecht met de dood. De dood is een gewiekste tegenstander. Hij weet dat hij uiteindelijk altijd zal winnen. Hij wacht, weet het juiste moment en dan slaat hij onverbiddelijk toe. Vroeg of laat, maar toeslaan zal hij, onontkoombaar. Deze week zullen wij op een avond stil blijven staan bij zijn overlijden. Bij hem en bij zijn overlijden. We zullen naar de juiste woorden zoeken en hopelijk dicht bij  in de buurt komen. Vertrouwde woorden, misschien een beetje cliché. Niet iedereen is een dichter. Misschien zullen we nog wel het meest te zeggen hebben als we stil zijn en woorden in flarden door ons hoofd zullen spelen. Nauwelijks uitgesproken woorden. Dan zullen we de dood namen geven, namen die we  lang vergeten zijn. Vader, moeder, vriend. Zo heet de dood, dat is de dood.
De dood heeft duizend namen. De dood heeft alle namen. En elke naam, genoemd en ongenoemd draagt de dood als echo van het begin af aan in zich. En die naam zal genoemd worden. Gefluisterd vol liefde of geschreeuwd gebed in tranen.
Ik blader door wat poëzie. Woorden van een ander. Ik moet op zoek naar eigen woorden. De ene dood is de andere niet. Voor de een is het een definitief einde, voor de ander een ongelooflijk begin. Wie het weet mag het zeggen. En wie het niet weet mag het geloven. Geloven totdat