Gastdocent

Een paar dagen geleden schreef ik dat ik uitgenodigd was om mijn ervaringen met oud worden en oud zijn te delen met een groep VMBO-3 en een groep van niveau 4. Ooit willen deze jongens en meisjes gaan werken in de ouderenzorg, als die zorg tenminste nog niet helemaal wegbezuinigd is. En die kant lijkt het, ondanks een positieve troonrede en een glunderende minister-president, toch wel op te gaan. Dus mogelijk spreek ik voor een rij gekwalificeerde maar straks werkloze ouderverzorgers. Beide groepen zijn eerstejaars, net op school. Ik meld mij keurig op tijd bij de slagboom voor het parkeerterrein. Mijn naam is bekend en de slagboom gaat omhoog. Ik parkeer mijn auto in een zee van scooters. Bij de balie wacht de docente. Ik was nog nooit in dit gebouw geweest met zijn immense afmetingen. Een dorp in de stad met allerlei winkeltjes als leerbedrijf en veel glazen wanden waarachter ik leerling bakkers en aspirant koks zie proberen het vak onder de knie te krijgen. Er volgt een dooltocht door het gebouw naar het klaslokaal waar in een keurige kring 28 paar verwachtingsvolle ogen mij aankijken. Ik schrijf het woord ‘OUD’ op het bord en vraag hen daarmee te associëren. En ik noteer: rimpels, grijs, dement, gebrekkig, eigenwijs, dood, verveling. En nog zo wat van die begrippen. Een voor een neem ik ze met hen door, geef mijn commentaar, vraag hen om verduidelijking en zie het wordt een gesprek. Ze luisteren geïnteresseerd, reageren alert, nemen hun eigen opa en oma als referentiepunt, maken aantekeningen. Ze hebben vragen voorbereid. Veel verschillende vagen. Van of ik getrouwd ben en kinderen  heb en of ik die nog wel eens zie, tot of ik in god geloof. Ze nemen mij serieus, zoals ik hen serieus neem.Dat betaalt zich uit in een twee keer drie kwartier boeiende middag.
Twee memorabele opmerkingen: “Vindt u het erg als ik u jij noem?” Een leerlinge die naast me zit merkt op dat ik nog geen pigmentvlekken in mijn gezicht heb. Als ik haar wijs op wat ongerechtigheden aan de andere kant van mijn gezicht, merkt ze op dat ze dan gelukkig aan de goede kant zit.
De middag is voorbij. Ik blaak van de energie en denk met zulke leerlingen is Nederland nog niet verloren. Ben benieuwd naar hun verslagen.