Gammel

Gisteravond 38.4. Vanochtend 37.5. Te veel om je kerngezond te voelen, te weinig om je als een doodzieke aan je sponde te kluisteren. Wel de tweede nacht alleen geslapen, zodat je vrijuit kunt blaffen en niezen. En dan is er ook nog die vreemde rillerigheid, die af en toe opdoemt. Gammel dus. Mooi woord, dat precies de huidige gemoeds- en fysieke toestand weergeeft.
Ooit heb ik bij het L.O.I.  of Linguaphone, dat herinner ik mij niet meer, zo lang is het geleden, zo tegen de 40 jaar, een cursus Deens gekocht. Twintig grammofoonplaatjes met ieder een zeer beperkte speelduur. 45 toeren. Daarop werden de teksten van het begeleidende lesboekje uitgesproken. Ik ken er nog maar twee zinnetjes van de hele cursus, die vertaald in het Nederlands luidden: Veel mensen heten Hansen in Denemarken en De kleine jongen heeft een blauw broekje aan. Nou niet direct zinnen waar je in Denemarken veel verder meekomt, maar een enkele keer kan ik daar een op bezoek zijnde Deen nog mee imponeren. Dat is dan ook het maximale rendement dat ik uit die impulsaankoop heb gehaald. De Deense vriend die een paar jaar op rij de 4-daagse meeliep, de reden waarom het mij leuk leek Deens te leren, heb ik nooit meer gezien. Net zo min overigens als dat ik weet waar de cursus gebleven is.
En er is nog een woord blijven  hangen. Gammel. En dat betekent in het Deens niet anders dan oud of bejaard. Het is toch mooi hoe betekenissen over elkaar heen schuiven. Op mijn eigen wijze draag ik nu bij aan de eenwording in Europa. Ik ben zowel op zijn Nederlands als in het Deens gammel. In het Nederlands hoop ik maar een paar dagen. In het Deens is het niet meer te ontlopen en wordt het alleen maar meer.