Gaatjes

Ik heb een gaatje in mijn buik geprikt. Vanochtend. Gisteren voor het eerst. Een minuscuul klein gaatje. Het gaatje zou onzichtbaar zijn als er zich niet een kleinduimpjesachtig bloeduitstortinkje gevormd zou hebben. Maar dat staat in geen enkele verhouding tot de omvang van mijn buik. Die gaatjes zijn nodig om daar doorheen 1 ml van een of andere vloeistof te persen. En dat is weer nodig om te zorgen dat ik morgen met een gerust hart mijn onderzoek kan ondergaan. Heeft iets te maken met de stollingswaarde van mijn bloed. Maar die blijkt al aangepast te zijn. Daarvoor heb ik me vanochtend al weer een gaatje in mijn vinger geprikt. Om zo de druppel bloed op te vangen die het apparaat nodig heeft om de stollingswaarde te bepalen. Die was 1,2. En dat was prima, zie de mevrouw van de trombosedienst aan de telefoon. Met al mijn pillen moet die kunstmatig tussen de 2,5 en 3,5 zijn, maar nu ze  in mijn aders gaan frunniken moet het bloed weer wat dikker zijn.
Morgen worden er nog meer gaatjes in me geprikt. Een infuusje voor de zekerheid en een gaatje in een ader of slagader voor het onderzoek. Ik wil niet overdrijven, alhoewel ik enige overdrijving niet uit de weg ga, maar ik ga allengs steeds meer op een vergiet lijken, met al die gaatjes. Misschien ook wel een mooi beeld. In een vergiet blijft toch wat je wenst te behouden achter en wat niet van waarde is druipt er uit weg. Zou bij mij ook mooi zijn. Alles wat niet aan of in me deugt er uit en wat overblijft is precies genoeg om verder te bestaan.
Vanmiddag ga ik mijn koffertje pakken. Vanavond moet ik me in het hospitaal melden en morgen is het onderzoek. Ik geef me zelf een dagje vrij van het schrijven van dit blog. Morgen dus even niet. Overmorgen hoop ik er weer te zijn, met mijn ervaringen. Als dat niet zo zou zijn hebben de artsen misschien een gaatje te veel geprikt of op de verkeerde plaats. We wachten af.