Gaat het?

Misschien had ik vandaag moeten schrijven over het feit dat ik vanochtend heb uitgecheckt bij Grand Hotel Europa. De afgelopen weken verbleef ik in dat hotel, leerde de vaste gasten door de ogen van de schrijver, zelf een van de bewoners kennen en volgde hem op zijn avonturen in Venetië.  Maar ook hij heeft het hotel verlaten. Toen hij daar op pagina 1 arriveerde vroeg de piccolo van het hotel waar hij vandaan kwam. Op de laatste pagina vraagt de piccolo waar hij naar toe gaat.
En verder moet u het zelf maar lezen. Ik kan het van harte aanbevelen.
Vanuit het hotel ben ik vandaag onmiddellijk doorgereisd naar de fysiotherapeuten die mij weer wat conditie denken bij te kunnen brengen. Twee keer per week teister ik mij zelf op rek- en strekapparaten. Ik buig en beweeg dat het een lieve lust is en geef mijzelf het idee dat het goed voor mij is. Dat hoor ik van alle kanten. Dat doet me denken aan een uitspraak van het apenvolk in Rudyard Kiplings Jungle Book: “We zeggen het allemaal, dus het is zo.” De begeleidsters van mijn fitnessgroepje hebben een mantra die zij geregeld uitspreken en zich daarbij met bezorgde blik steeds tot iemand anders in de groep wenden: “Gaat het?” Ik weet dat zij oprecht geïnteresseerd zijn in wat ik vind van de oefeningen op de diverse apparaten. Maar dat is maar een kant van hoe het met mij gaat. Dat is de fysieke kant, daarvoor zit ik op dit groepje. Maar als mij wordt gevraagd of het gaat dan komt ook dat lied uit Lehars operette Land des Lächelns bij mij naar boven en zing dat zacht van binnen: “Immer zufrieden, wie’s immer sich fügt. Lächeln trotz Weh und tausend Schmerzen, doch wie’s da drin aussieht, geht niemand was an.”
Ik ga weer aan de gang met de apparaten. “Gaat het?” “Ja hoor, het gaat.”  En zo druk bezig dwalen mijn gedachten weer naar het uitgelezen boek. Ik vraag mij af of de schrijver al geland is waar hij zei  naar op weg te zijn.