Fluittoon

Het was Pinksteren. Wonderlijk feest. De Heilige Geest die neerdaalt op de apostelen in de vorm van een vlammetje boven hun hoofd. Voor wie het geloven wil. Voor wie het geloven kan. Jaren geleden vroeg ik mij zo iets niet eens af. Of ik het geloofde of niet. Het was gewoon Pinksteren. Punt uit. De apostelen spraken in tongen, en waar je ook vandaan kwam, het volk hoorde hen spreken en hoorde hen in hun eigen taal. Letterlijk: “Hoe is het dan mogelijk dat ieder van ons de taal van zijn geboortestreek hoort? Parten en Meden en Elamieten, en bewoners van Mesopotamië, Judea en Kappadocië, Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en het Libische gebied bij Cyrene, en hier woonachtige Romeinen, Joden en proselieten, Kretenzen en Arabieren, wij horen hen in onze eigen taal spreken.”(Hand. 2:8-12). Ik vind het nog steeds een van de mooiste opsommingen die ik ken, vele malen sterker dan Bali, Lombok, Soembawa, Soemba, Flores, Timor.
In de trein terug uit Amsterdam doezel ik wat in. Het zijn de momenten waar ik in korte tijd een totale droom krijg of een gedachte, die meestal weer vervliegt. Deze keer herinner ik mij letterlijk wat ik droomde. Het is tenslotte Pinksteren. Ik maak er een notitie van op mijn telefoon: “Stel dat god een fluittoon is en jij bent de enige die hem hoort, terwijl je niet in god gelooft en andere mensen die zeggen in god te geloven horen niets. Heb jij dan god ontdekt? Wie garandeert mij dat god geen fluittoon is?”
Heel af en toe heb ik last van een fluittoon in mijn oor. Dat duurt maar een paar seconden.  Huub Oosterhuis schreef al eens een boekje onder de titel “Zien, soms even”. Waarom dan niet “Horen, soms even”.
En dan was er Tweede Pinksterdag nog dat andere bijbelse verschijnsel met een prachtig woord: zeemist. Strandgasten eerder naar huis. Voorspeld door de profeet Sefanja: “Een dag van wolken en van dichte mist.” (Sef. 1:15)
Het was Pinksteren. Wonderlijk feest.