Flexn

Natuurlijk vond ik het een hele expeditie. Dat doe ik tegenwoordig met heel veel dingen die buiten mijn daagse patroon vallen. Belachelijk natuurlijk,maar het is nu eenmaal niet anders. Resultaat van geringere mobiliteit en last bij het lopen. “Niet te veel aan toegeven”, zegt Gade. En ze heeft gelijk. “Je weet achteraf altijd hoe leuk je het vond.” Een weer heeft ze gelijk.
De expeditie ging dit keer naar Amsterdam. Een vriendin had ons uitgenodigd voor een dansvoorstelling in het kader van het Holland Festival in de Stadsschouwburg. Aan het eind van de middag vertrokken we en zonder enig oponthoud kwamen we ruim op tijd aan in de parkeergarage in de buurt van het theater.De vriendin is deel rolstoelafhankelijk en dan wordt het parcours een fikse hindernisbaan, zeer als de stad bezig is met herstelwerkzaamheden en we sluip door kruip door de schouwburg bereiken. We hebben zeeën van tijd om in alle rust te genieten van een mooie maaltijd in het restaurant van het theater. De oesters zijn verrukkelijk!
Bij de koffie kijk ik even op  mijn telefoon en zie dat het hockeyteam waar drie van mijn studentenbuurmeisjes in spelen gepromoveerd is naar de hoofdklasse. Ik feliciteer ze met een berichtje. De volgende dag met een fles wijn.
En dan de voorstelling! Een feest van muziek en beweging geïnspireerd op breakdance, gliding, slow motion en al die andere bewegingsvormen met een heel eigen vocabulaire. Een vocabulaire dat de dansers tot in de finesse beheersen. Ze vertellen hun eigen verhaal met wortels in Brooklyn. Met hun soepele en afgetrainde lijven kalligraferen zij elke letter van hun bewegingsalfabet. Spetterend ensemble werk, verrassende solo’s en ontroerende pas de deux, al zullen die bij deze dansstijl wel heel anders heten. De voorstelling is vorm gegeven door de leider van Flexn Reggie Gray samen met Peter Sellars, de grote regisseur. Hoe mooi en gedreven bewegen deze mensen zich. Jaloersmakend. Zij beheersen elke vezel in hun mooie lijven.
Na de voorstelling stolper ik weer naar de auto. In gedachte dans ik mij soepel over de opgebroken tramrails. Maar zo ziet het er niet uit. Mijn grote bilspier speelt danig op, maar wat was het een feest,deze voorstelling.