Flanders Fields

De fietsen zijn in ieder geval niet voor niets opgeladen. We fietsen van Poperinge naar Ieper. Tot voor een paar dagen waren dit niet meer dan vaag bekende namen, zoals de hele Westhoek voor mij een terra incognita is. Of eigenlijk is dat ook weer niet waar, want in 1968 was ik met mijn toenmalige klasgenoten op excursie naar Vlaanderen. Wij bezochten toen ook een volkshogeschool in Diksmuiden en kregen uitleg over het systeem  van de edcucation permanente in België. Er is mij niets van bijgebleven. We waren jong en wat we vooral tijdens zo’n meerdaagse excursie deden was veel feestvieren. En intussen zijn de volkshogescholen zo goed als verdwenen. We hebben het wel gehad, maar hoeven het niet meer te kennen.
We fietsen door een mooie rustige streek. Uitgestrekte weilanden, hopvelden en passeren een klein dorpje met de mooie naam Vlamertinge. De hoofdstraat is nog geplaveid met kinderkopjes. Verder is het rust alom. Het is gemakkelijk fietsen. De Westhoek kent een uitgebreid fietsnetwerk en zo peddelen we van 92, via 90, 82, 94, naar 12 en 36 om zo in 30, het centrum van Ieper terecht te komen. Sinds een paar dagen is daar de vernieuwde tentoonstelling “In Flanders Fields” te bekijken. Een imposante en uitgebreide expositie over wat hier de Grote Oorlog wordt genoemd. Ik ga hier geen beschrijving geven van de gewelddadigheden van toen, de zinloosheid van het gevecht tussen de loopgraven. De tentoonstelling is indrukwekkend. Opvallend is ook hoeveel jonge kinderen er met hun papa en mama zijn. Feitelijk zullen ze er weinig van meekrijgen, maar ze zullen wel het respect en de verbijstering voelen die door de immense hal heen voelbaar is. In niets lijkt het getoonde landschap op dat waar we zo dadelijk via een andere route naar Poperinge terug fietsen. En toch zijn het dezelfde plaatsen, bijna 100 jaar later. In oude luister herbouwd. Of er niet nog weer een oorlog over heen is gegaan.