Film

Het was al weer een tijdje geleden dat we naar de film waren geweest. Gisteren was het weer eens zo ver. We zijn tenslotte niet voor niets vriend van het plaatselijke filmtheater. Mooi toch steeds weer 2 euro korting op een kaartje. 2 Euro die ruim opgaat aan de vooraf te drinken cappuccino.
Ik hou van film. Ik hou van de donkere betovering van de verduisterde filmzaal. Hoe anders is dat dan thuis op tv een film kijken. Het scherm is kleiner, de afleiding is veel groter. De telefoon kan gaan. Er kan aan de voordeur gebeld worden voor de een of ander collecte. Of je zet de film even stop om een kop koffie te zetten. Al die afleidingen heb je niet in de bioscoop. Je nestelt je in de gemakkelijke fauteuil, langzaam dooft het licht. De trailers van komende films proberen je lekker te maken ook daar naar toe te gaan. En dan begint het spektakel. Ik vlij me comfortabel tegen Gade aan. Na een tijdje fluister ik zacht: “Vind je het ook een leuke film?” Meestal is het antwoord bevestigend. Heel af en toe vervelen we ons bij een film. Een paar maanden geleden nog. In onze vriendenkring, maar ook in de nationale en internationale filmpers wordt de film uitbundig geprezen. Een Oscar is zelfs zijn deel. En wij vonden het niks. Waarschijnlijk met verkeerde ogen gekeken.
Gisteravond waren we het eens. Een mooie rustige film. Nu kan ik zelfs als het zou moeten urenlang naar een stilstaand beeld van Juliette Binoche kijken, dus in een bewegende film is het helemaal genieten. Nee, ik ga de film niet navertellen. Hou ik niet van. Niet om zelf te doen, niet om het verhaal door een ander verteld aan te horen.
In ons filmtheater is het een goed gebruik om een film helemaal af te kijken. Tot de laatste letters van de aftiteling. Elkaar dan aan te kijken, te knikken en meestal te zeggen: “Mooi.” Behalve dan die ene keer, toen de hele zaal om ons heen dat zei, behalve wij. Misschien die film toch nog maar eens bekijken. Desnoods op tv.