Fijntjes

Bij mijn geboorte woog ik 4 pond. Dat is in de loop der jaren met een factor van ruim 45 toegenomen. Gelukkig is dat niet met mijn lengte gebeurd. Als dat zo was, mat ik nu ruim 21 meter. Maar dat ik bij mijn geboorte zo fijntjes was heeft er wel voor gezorgd dat ik voorzien werd van een fijnmazige infrastructuur van aders en adertjes, passend bij zo’n baby van niks. En daarbij kwam dan een tamelijk fragiel bottenstelsel met dunne polsen, slanke handen en ranke enkels. De beschrijving komt van anderen. Dat daar in de loop van de jaren flink wat vlees aan is komen hangen is deels genetisch bepaald en -om mij zelf niet helemaal vrij te pleiten- voor het andere deel het gevolg van mijn gezonde eetlust.
Gisteren zat de teerheid van mijn aderengestel mij wat tegen. De dienstdoend cardioloog probeerde via mijn pols een stent in een ader in mijn hart in te brengen. Die stent moet er voor zorgen dat een blokkade wat weggedrukt wordt, de ader zich verwijdt en  de bloedtoevoer rond mijn hart wat beter wordt.  Via die weg bleek het hart onbereikbaar. De incisie in de pols was gemaakt, maar de ader waardoor het transport van de stent moest plaats vinden, is zo smal dat al gauw bleek dat er geen doorkomen aan was. Via mijn rechterlies is er uiteindelijk keurig een stent geplaatst. En nu is het afwachten. Ik stap weer in de molen van controle en hercontrole. Krijg binnenkort een kastje om het hartritme vast te leggen omgegord, zal om de paar dagen mijn bloed laten controleren, ga als de tweede dotterdag is geweest het circuit van de hartrevalidatie in. Kortom het circus draait op volle toeren en intussen geniet ik van de vele steunbetuigingen en succeswensen als reactie op mijn blog of de mail en de gewone post. Doet een mens goed. Deed mijn hart het maar net zo goed.