Fietsproef

Gade raadde mij aan met de fiets naar het ziekenhuis te gaan. Zou een mooie warming-up zijn voor de fietsproef die ik moet gaan afleggen. Dat is een van de etappes in het circus rond mijn hartingrepen. Ik ben net terug van dit gebeuren. Ik reed er naar toe in de vroege ochtend. Zo’n ochtend die de belofte van een mooie zomerdag in zich draagt. Het ziekenhuis ligt naast een bosrijk stadspark. Ik neem de route door dat park. Hier kwetteren de vogels nog, ook al is het juli. Ik had gewild dat het park vele malen groter was. Het rook er heerlijk. Het rook naar buiten en naar licht en lucht.  Veel te vroeg was ik  in het ziekenhuis. Had nog makkelijk een rondje in het park kunnen fietsen, maar omdat ik niet te laat op de afspraak wilde, zijn reed ik door naar het ziekenhuis. Daar rook het niet naar buiten, niet naar licht , laat staan naar buitenlucht.
Ik weet niet hoeveel hartfilmpjes er van mij gemaakt zijn de afgelopen maanden. Tientallen. Maar toch begon ook deze sessie weer met dat ritueel. Plakkers op mijn lijf en het zelfde resultaat. Het beeld van een onregelmatige hartslag en nog veel meer ongemak waar toch redelijk mee te leven is. De dag ervoor hen ik al een vragenlijst moeten invulleen over mijn lichamelijk en geestelijk welbevinden. De hartrevalidatieverpleegkundige classificeert mij als ‘gemiddeld’, nog lang geen mogelijke kandidaat voor therapie of maatschappelijke begeleiding. Natuurlijk wel voor het revalidatieprogramma. Verbaast me niks. Zeker niet na het afleggen van de fietsproef. Volgens de norm zou ik 134 watt moeten kunnen fietsen. Ik begin bij 25 watt en stok bij 90. Verzuurde benen en druk in mijn rechter oksel, de atypische plek van het infarct van ooit. De verpleegkundige weet genoeg. Ik krijg een handdoek en washandje om mij even te verfrissen, maar ik heb helemaal niet gezweet. Een rood hoofd, dat wel.
Ik krijg de laatste instructies en adviezen mee. Te zijner tijd krijg ik een uitnodiging voor het revalidatieprogramma, 6 weken, 2x per week. “Daar wordt u nog over gebeld.”
Ik fiets terug naar huis  door het park en het ruikt nog steeds naar buiten en naar licht en lucht.