Fictie

Het maakt niet uit wat voor een schrijver je bent, of je nu voortdurend bijdragen levert aan de wereldliteratuur of je beperkt tot een dagelijks blog van rond de 300 woorden, er zal altijd een afstand bestaan tussen de persoon van de schrijver en de ik in het geschrevene. Ik kom daarop en word daarin bevestigd door het interview met Connie Palmen dat vandaag in mijn ochtendblad staat. Zij zegt: “Een goede roman is persoonlijk.[…] Door voor een autobiografische stijl te kiezen, kun je alles wat je hebt in je werk leggen. Dat betekent niet dat alles in een roman waar of beleefd is.” Ik onderschrijf dat van harte en het geldt niet alleen voor een roman maar ook voor een simpel blog, hoe persoonlijk dat ook is. Want ook al lijkt taal een brug te slaan tussen mensen door het verwoorden van gevoelens en gedachten het is ook een hinderpaal, omdat taal altijd onvoldoende is, tekort schiet in het precies weergeven van die gevoelens en gedachten. En als dat al geldt voor gevoelens en gedachten, hoeveel te meer dan voor het beschrijven van de werkelijkheid. De beschrijving lijkt op de werkelijkheid, maar is het nooit helemaal. De taal schiet tekort. Er is taal te weinig voor de werkelijkheid. Niet overal zijn woorden voor.
Natuurlijk lijkt de ik in mijn stukjes sterk op mij. Maar tegelijkertijd moet ook duidelijk zijn: ik ben het niet. Vaak ben ik meer dan de ik uit mijn stukjes, soms ook minder en is die ik dapperder, aardiger, charmanter dan dat ik ooit zal zijn. Maar soms ook banger, kleiner, afwachtender. Het is maar net hoe het uitkomt.
En Gade dan? De schrijver is niet met Gade getrouwd. Gade is de vrouw van de ik in mijn stukjes. Zij lijkt op de vrouw van de schrijver. Maar ze is het niet.
En de werkelijkheid in mijn stukjes is niet mijn werkelijkheid. Ze lijkt er op, maar kent haar eigen wetten. Dat geeft grote vrijheid bij het schrijven. Een vrijheid die de lezer ook heeft bij het lezen. Soms botsen die vrijheden, maar dat moet de schrijver en de lezer een biet wezen.