Feest

Het ene feest is het andere niet. Een platitude vanjewelste, maar ook een waarheid als een koe. Er zijn van die feesten waar ik me tamelijk verloren voel. Te veel mensen, te veel gepraat, te veel herrie. Ik ga onder in een zee van geroezemoes, versta zo goed als niets van wat er gezegd wordt en als ik het wel versta is het onbenullige prietpraat en algemeen gezwetst dat net zo goed niet gehoord had kunnen worden. Dat soort feesten zijn eigenlijk ook geen feesten, maar meer receptieachtige bijeenkomsten en vaak zo groot dat als je er niet geweest was ook niets gemist had en jij ook niet gemist werd. Dat soort feesten dus. Ik ga er wel eens naar toe, soms ontkom je er niet aan, maar dat ik me er erg op verheug kan ik niet direct zeggen. Indirect ook niet.
Gisteren had ik een ander feest. Een gewoon verjaardagsfeest dat meer op mijn maat gesneden was en ook nog eens vergezeld ging van een plezierige maaltijd. Het gezelschap is al jaren nauwelijks aan verandering onderhevig. Alleen had een van de bevriende stellen een andere dochter meegebracht. De dochter die gewoonlijk meekwam studeerde een half jaar in een Centraal-Europees land. Nu was er een ander dochter meegekomen die net tussen haar afstuderen en een geplande backpackerstrip naar Azië zat. Als ik met haar praat krijg ik een soort heimweegevoel naar de tijd dat ik zelf zo oud was. Heb ik vaker als ik met jonge mensen praat. Niet dat ik ooit de aanvechting heb gehad om te gaan backpacken of in Polen te gaan studeren, maar ik voel wel weer de lichte jaloezie naar de onbevangenheid van de jonge twintiger.  Dat zelfde gevoel heb ik ook bij het kijken naar de tweede Heimat-serie ‘Chronik einer Jugend’. Een ingetoomd verlangen naar mijn eigen studietijd, waarin we dachten dat we de wereld nog naar onze hand konden zetten.  Het is anders gelopen. Het leven is maar heel soms een feest en dan meestal nog een waar ik door het geroezemoes de andere gasten nauwelijks versta. Maar af en toe is het ook dat intieme feestje waar wel oog en oor voor elkaar is.