Fantastisch

Ik heb een rijke geschiedenis met de kerk. Ook wel met de Kerk. In mijn jonge jaren was ik actief in de Kerk. Nee, niet als misdienaar, dat ben ik nooit geweest. Ik weet eigenlijk niet waarom, want mijn vader was collectant in de parochie kerk waar wij toen toe behoorden en met mijn moeder ging ik geregeld naar het Lof. Misdienaar, dat is er dus nooit van gekomen, maar dat heb ik later wel gecompenseerd. Net getrouwd en verhuisd naar Arnhem kwam daar de plaatselijke pastoor op kennismakingsbezoek en voor ik het goed en wel door had zat ik in het kerkbestuur van de samenwerkende parochies in Arnhem-Zuid. Mooie tijd waar veel verhalen over te vertellen zijn. Zeker ook toen ik zitting kreeg in de Diocesane Pastorale Rad en veel mocht leren van Kardinaal Alfrink en zijn opvolger Kardinaal Willebrands. Het was in het begin van de jaren ’70 toen het even leek of de Kerk zijn deuren wijd open zette en er een frisse wind leek te gaan waaien door het vermolmde instituut, door oude mannen beheerste, in zichzelf gekeerde machtsbastion waar steeds minder naar geluisterd werd. Niets bleek minder waar. Ik verhuisde weer teug naar Nijmegen, het beloofde land en ook daar rolde ik het kerkelijke leven in. Actief in het parochiebestuur en de Pastorale Raad met Mgr. Bluyssen. Het was een levendige en actieve parochie waar het hele gezin bij betrokken was. Over godsbeelden hadden we het niet, maar het was een hechte gemeenschap, het was er goed toeven. Totdat er een nieuwe bisschop kwam die  van mij geen inbreng meer verwachtte, enkel gehoorzaamheid. Ik verliet niet de Kerk, de Kerk verliet mij. En dat deed pijn, dat voelde heel verdrietig. Ik werd een dolende die toch de behoefte bleef voelen ergens bij te willen horen, mijn zoeken vorm te geven, te kunnen vieren. Op dogma’s zat ik niet te wachten, wel op een plaats die bezinning bood. Waar ruimte was, zoekend geloof, hopen tegen beter weten in, begeestering in de naam van. Die lijk ik sinds een paar jaar weer gevonden te hebben, die kerk. Nee, geen overvol gebouw meer, er mogen er nu toch maar 30 bij een viering binnen zijn, maar waar er twee of drie in mijn naam…. Ik word geraakt, vind het weer fantastisch. ‘De kerk is fantastisch’ is de titel van het boek van Rik Torfs, de Vlaamse kerkjurist. Feest van herkenning. Ik geniet van elke bladzijde, elk woord. Vandaar dit blog.