Familiebezoek

Ik ga nog maar zelden op familiebezoek. Broers en zussen heb ik niet meer. Althans ze leven niet meer. Echt kwijt raken doe je ze nooit. Op de een of ander manier blijven ze bestaan, maar bij ze op bezoek gaan lukt niet meer. Heel af en toe komen ze in een droom nog even voorbij, maar of ze dat echt zijn? De rest van de familie, mijn neven en nichten, mijn oomzeggers wonen verspreid in het land, ja zelfs in het verre Frankrijk. Ik spreek ze maar heel af en toe. Mijn Franse nicht is een paar dagen over. Eerder deze week was ze al een paar dagen op bezoek. Verkouden en wel. Misschien heeft ze mij nu wel aangestoken. Ik voel me gammel, en net nu er een kleine reünie is gepland. Bloggende neef en zijn vrouw zullen ook langs komen, samen de Franse nicht en haar vrouw. Een deel van de familie weer eens bijeen, bijeen op de sporadische familiebijeenkomsten die er nog zijn. De natuurlijke aanleidingen zijn al lang teloor gegaan. Er is al tientallen jaren geen ouderlijk huis om Sinterklaas en kerst en Pasen te vieren. Ooit hoogtepunten in een familiebestaan. Dertien, veertien man aan tafel. Vader, moeder, broers en zussen en hun kinderen. Van dat gezelschap zijn alleen nog de kinderen en ik over.
En nu neef en nicht met partners op bezoek bij hun oude oom in Nijmegen halverwege de Dordogne en Drenthe. Het wordt een plezierige lunch die ik maar gedeeltelijk meemaak. Het griepje slaat even heftig toe. Het begint me te duizelen en ik krijg het heel warm. De stemmen van het gezelschap vloeien in elkaar over. Even hoor ik alles en versta ik niks. Daar gaat mijn familiereünietje. Ik trek me een paar uur terug in mijn sponde. Even lekker ziek zijn. Als ik me weer wat beter voel, sluit ik me weer bij het gezelschap aan. Zo vaak zien we elkaar tenslotte niet. En even weer van elkaar genieten.