Familiebezoek

De maaltijd was voortreffelijk. Gade en ik eten bij Neef en zijn vrouw. De Franse nicht is ook over. Ze moet voor zaken een paar dagen in Nederland zijn en logeert bij Neef. Reden voor Neef om Gade en mij op de maaltijd uit te nodigen. Als er twee of drie met Roelofsbloed in de aderen bijeen zijn lijkt het of de volumeknop omhoog schiet. Oude verhalen, sommige elke keer weer verteld, worden met kracht voorgedragen. Het “weet-je-nog”-gehalte is hoog. Neef is van plan op de een of ander manier die familieverhalen vast te leggen. Maar verteld zijn ze toch het mooist. Ik heb het over een spelletje dat ik vroeger deed met mijn vriendje Wim. Twee huizen van waar ik woonde was de fietsenwinkel  van Eijckman met een grote etalage ruit. Als ieder van ons aan een kant van de ruit ging staan werd je er voor de helft in weerspiegeld en als je dan je weerspiegelde been optilde was het alsof je zweefde. Ik realiseer me dat er in de omschrijving weinig van het effect over blijft, maar als ik het laat zien in de balkondeur van Neef is het resultaat nog als 60 jaar geleden. Neef en Nicht schateren het uit en ook Gade doet een nieuwe ontdekking. En ik vertel over de feestjes waar vroeger zo veel gerookt werd dat de parkiet bij gebrek aan zuurstof van zijn stokje ging. Dat was geen teken om minder te gaan roken, maar om de parkiet met kooi en al op de gang te zetten, waar hij dan weer langzaam opkrabbelde.
Bij de koffie komen naast de bonbons ook de i-phones, tablets, laptops en camera’s op tafel. Camera’s die bij foto’s alleen maar één kleur selecteren en de rest in zwart/wit laten zien leiden tot enthousiast gekir.  Er worden spelletjes en apps uitgewisseld. In korte tijd zijn Gade, Neef, zijn vrouw en Nicht verwikkeld in een Wordfeudspelletje. Ik heb mij telefoon niet bij me. Pas als ik tegen twaalven thuis ben kan ik mijn tegenzetten  doen. Ik sta hopeloos achter.