Familiebezoek

Ik heb geen ooms en tantes meer. Allemaal dood, net als de leden van het gezin waar ik uit kom. Dat gebeurt nu eenmaal bij het vorderen der jaren. En zeker als je een nakomertje bent is het logisch dat je zo goed als laatste overblijft. Ik heb nog wel een handvol neven en nichten. Met de meesten heb ik geen contact meer. Uitgewaaierd naar her en der en omdat de ooms en tantes er niet meer zijn nauwelijks meer een reden om ze weer eens te zien op een verjaardag van ome zus of tante zo. Met een neef en nicht heb ik nog wel contact. Een te groot woord voor het sporadische telefoontje dat ik met hen pleeg. Of liever als zij mij bellen als er weer een nog verder familielid overleden is in ieder geval ernstig ziek. Een paar dagen geleden stonden ze op mijn antwoordapparaat. Niet met een onheilstijding van weer een weggevallen verre neef, maar om mij er aan te herinneren dat het een bijzondere dag was, 19 november. Als ze nog geleefd hadden zouden ze resp. 120 en 110 jaar oud geworden zijn. Mijn vader en moeder. Ze hebben dat bij lange na niet gehaald. Allebei niet eens 80 geworden. Maar het doet me goed dat ik niet de enige ben die die dag extra aan hen gedacht heeft. Ik bel  neef en nicht om ze daarvoor te bedanken en vraag gelijk of ze de koffie bruin hebben. Dat, niet maar die kan gezet worden. Binnen een kwartier ben ik, voorzichtig over een mistige dijk gereden, bij hen. Vroeger woonde ze in Lent, maar sinds de grenscorrecties wonen ze nu in het eerste of laatste huis van Nijmegen. Ligt er aan van welke kant je het bekijkt. Twee vitale oude mensen, ondanks wat ziekenhuisopnames. Broer en zus die wonen in het boerderijtje waar ze 78 en 85 jaar geleden geboren zijn. Het is  goed weer Jantje genoemd te worden. Jantje van Tante Dina. Ik heb nog een nabije neef en nicht.