Familiebanden

Het is weer paaszaterdag. Ooit de dag dat wij met wat mannelijke familieleden vanuit de stad naar de familie in het aanpalende dorp wandelden. Een traditie die vanaf 1963 bijna 50 jaar bestond. Toen kwam de klad er in. Er werd niet meer gelopen, de benen wilde niet meer. Maar de traditie bleef, zij het op een ander manier ingevuld. Het wandelen is nu vervangen door het samen pannenkoek eten, samen met de Lentse neef en zo veel mogelijk mannelijke familieleden met wat Roelofsbloed in de aderen. Dit jaar bestaat het uitgelezen gezelschap uit mijn zoon, mijn achterneef en ikzelf. Aan het eind van de  ochtend verzamelen zij zich bij mij. De familiebanden worden aangehaald. Onzichtbare lijnen verbinden ons. De band met zoonlief is een duidelijke, een rechtstreekse. De achterneef is de zoon van de dochter van mijn overleden broer. Ik ben de oudoom van die achterneef. Hij heeft ruim twee jaar in New York gewoond, heeft daar een vrouw gevonden en woont nu weer in Amsterdam. Voor vandaag komt hij vanuit Eindhoven (familiebezoek) naar hier en straks na de pannenkoeken zal hij doorreizen naar zijn schoonfamilie in Hamburg. Hij is een expat in hart en nieren. Als ik hem een paar dagen geleden bel voor onze afspraak is hij nog in India, voor zijn werk.
Gedrieën rijden wij naar Lent om mijn neef op te halen. Om de band wat te verduidelijken: mijn neef is de zoon van de zuster van mijn vader. Dan naar het restaurant voor de jaarlijkse paaszaterdagpannenkoek. Met ons vieren zijn zijn we met elkaar verbonden door een onzichtbaar, maar daarom niet minder hecht bloedband. Bloedbanden die ons binden en die zelfs als je dat zou willen niet te verbreken zijn. Leeftijden scheiden ons, 83, 71, 43, 34. Maar de banden die ons binden dragen deels de zelfde familienaam. En die banden worden aangehaald. Over 350 dagen zullen we elkaar weer treffen, paaszaterdag 2018 DV.