Failliet

Onlangs hoorde ik het trieste verhaal van iemand die failliet ging. Natuurlijk had hij zelf ook een aantal domme beslissingen genomen, maar er was ook sprake van een aantal niet nagekomen afspraken, onverwachte tegenvallers en te positieve inschattingen. Van een riant huis ( “Een paleisje mijnheer, echt een paleisje.”) huisde hij nu in de flat van een vriend die een tijdje weg was. Een kont vol schuld en een onzekere toekomst. En hoe het zou aflopen? Vrouw en kinderen waren zijn enige troost.
Zijn verhaal deed me wat denken aan Griekenland. Al je buren en familie spannen zich in je te redden. Bufferzones, fondsen, kwijtscheldingen. Alles wordt uit de kast gehaald om je te redden. Het gaat om miljarden. En dan, als alles geregeld lijkt, zeg je dat je er nog eens over wilt nadenken. De zaak van alle kanten bekijken en sterker nog Ioannis en alleman vragen wat hij er van vindt. En dat nog met een onmogelijke dubbelvraag: accepteer je de steun van Europa en aanvaard je de daarmee gepaard gaande bezuinigingen. Henk en Ingrid zouden het wel weten. Steun is prachtig, maar bezuinigingen mooi niet. En ik denk dat Ioannis en Melina er net zo over denken. Ben benieuwd hoe Papandreou de vraag precies gaat formuleren en wat doet hij als het antwoord is zoals ik nu voorspel.  Schrijft hij dan een briefje naar Brussel met als inhoud “Bedankt, maar toch maar niet?” of vraagt hij om een zoveelste Eurotop om de zaak nog eens te bespreken. En misschien krijgt Griekenland er wel weer een toeristische attractie bij. De drachme komt terug en daar op vakantie beleef je weer de charme van het terugrekenen naar de eigen valuta en het wennen aan de vreemde muntjes en biljetten. En als land heb je een prachtig klimaat, veel historie en je bent failliet.
Ik heb net gezien wat dat betekent. Treurnis, hopen op beter, verwachtingen die toch niet uitkomen. Staat dat ook de Griek en Griekenland te wachten? Arm Griekenland, hoe je het ook bekijkt.