Evacué

De ontwikkelingen in de Arabische wereld volg ik zoals ik de rest van het wereldnieuws volg. Met interesse en benieuwd hoe we op dat wat er nu gebeurt over 10 jaar terugkijken. Zo was het in ieder geval met de opstanden in Tunesië, Bahrein, Egypte, Jemen, Algerije en nog wat van die landen. Als de onlusten in Libië beginnen verandert dat. Want in Libië wonen Saskia en haar man Bart. Saskia is de dochter van een heel goede vriendin die peetmoeder van mijn zoon is. Ik ben peetoom van de broer van Saskia. Dus nauwe banden. Bart is voor 4 jaar uitgezonden naar Libië voor zijn werk. Vraag me niet wat hij daar doet, zo nauw zijn de banden ook weer niet en wint mijn vergeetachtigheid het van mijn betrokkenheid bij zijn werk. Maar ik maak me wel zorgen over Saskia en Bart. Hebben ze last van de onlusten? Hoe zijn de omstandigheden? Lopen ze gevaar nu Khadaffi zelfs zijn eigen volk bombardeert en beschiet? Vragen waar ik geen antwoord op heb, maar die me wel bezig houden. En door de persoonlijke relatie raken de ontwikkelingen in Libië me meer dan die in de andere landen. Ik moet toegeven dat het eigenlijk veel minder het land is dat me bezig houdt, maar veel meer de zorg om de jongelui die opeens zo heel ver weg lijken te zitten.
De afgelopen dagen probeer ik heel wat keren haar moeder te bereiken. Maar de telefoon is of bezet of er wordt niet opgenomen. Op het nieuws hoor ik dat er een vliegtuig in Eindhoven klaar staat om Nederlanders te halen in Tripoli en dat een marinefregat die kant opstoomt  om evacués op te halen. Zo ben je een jonge en ondernemende expat en zo ben je een evacué op zoek naar een mogelijkheid terug te keren naar je vaderland.
Vanochtend heb ik mijn goede vriendin weer gebeld. Mijn peetzoon neemt op. Vannacht heeft hij samen met zijn moeder zijn zus en haar man veilig en wel  in Eindhoven opgehaald. Ze hebben alleen wat handbagage mee mogen nemen.  En wat ze zullen aantreffen al ze ooit weer terugkunnen is niet te zeggen. Evacués in eigen land.