Euforie

Ik drink al een fiks aantal jaren geen druppel alcohol meer. En ik mis het niet. Het was een zelf genomen beslissing. Op een van de vele medicijnen die ik slik, stond de waarschuwing: “Voorzichtig met alcohol.” Dat was voor mij reden genoeg om te stoppen met drank. Dat was geen rigoureuze stap, want mijn alcoholconsumptie was al minimaal en leidde nimmer tot een euforisch gevoel. Daarvoor dronk ik veel te weinig. In mijn jeugd, mijn studententijd was dat anders. Ik was een innemend iemand, met als gevolg dat het euforische gevoel altijd gevolgd werd door een dag vol brakheid, hoofdpijn en een leren tong. Een hoge prijs voor dat zo korte euforische gevoel.
Waar haal je dan zonder drank de behoefte aan euforie vandaan? Een paar jaar geleden koos ik voor een onschuldig middel. Ik schafte samen met een vriend een seizoenkaart voor N.E.C. aan. Een jaar later kocht ook mijn zoon zo’n kaart en wij genoten van onze club. Natuurlijk werden we ook wel eens teleurgesteld, maar van tijd tot tijd konden we ons toch juichend van onze te krappe kuipstoeltjes verheffen als een van de overbetaalde coryfeeën het doel van de tegenstander wist te vinden. Een jaar ging dat zelfs zo goed dat we Europa in gingen. Dat werd niet echt een succes, maar voor de euforiebevrediging werkte het prima.
De laatste maanden hoefde je voor je broodnodige portie geluksgevoel niet naar de Goffert. Soms was het spel van onze elf abominabel en kon je je nog wel verzoenen met de nederlaag. Verdienden ze niet anders, maar even vaak gebeurde het dat in de laatste minuten van de wedstrijd punten verloren gingen, doordat de tegenstander nog net gelijk maakte of erger nog twintig seconden voor het einde de winnende goal scoorde. Als trouwe fan was het afzien. Nimmer meer dat zinderende gevoel gewaar worden als die van jou een doelpunt maakten of beter nog een wedstrijd winnend afsloten.
Eenentwintig wedstrijden heeft het geduurd, acht maanden lang zonder overwinning. En nu wonnen we weer eens.
Ik had er bijna eentje op genomen.