Ethiek

Twee grote ethische discussies in een paar dagen. Het hof in ‘s-Hertogenbosch verdubbelt in zijn uitspraak de eis van het Openbaar Ministerie tegen de mijnheer die zijn stiefmoeder heeft geholpen bij haar zelfdoding. Eerder was hij daarvan vrijgesproken maar de Hoge Raad vond een herziening nodig en na de milde oordelen van de hoven in Zutphen en Arnhem pakte Den Bosch onverwacht stevig uit. Zes maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar.
De Eerste Kamer zit nog midden in de discussie over het donorschap. Op welke wijze dat te regelen. Er is nogal wat kritiek op de initiatiefwet Dijkstra en het is nog lang geen uitgemaakte zaak dat haar voorstel het ongeschonden haalt na een al zeer nipte ‘overwinning’in de Tweede Kamer.
Aan mijn sleutelring draag ik een niet-reanimeren penning van de vrijwillige euthanasie-club. De vraag blijft daarbij natuurlijk of in een hopelijk voorlopig niet voorkomend geval iemand mijn broekzakken zal onderzoeken op de aanwezigheid van zo’n penning en niet direct ijverig tegen mijn zo opgeborgen wens zal handelen en aan het reanimeren gaat. Toch ga ik die penning niet op een meer zichtbare plaats hangen. In mijn omgeving zijn de meeste mensen bekend met mijn wens daaromtrent. De rest laat ik maar afhangen van het moment en zal de loop der dingen een en ander bepalen.
En wat mijn einde betreft hoop ik dat mij een hoop ellende bespaart blijft en dat ik samen met die mij lief zijn een juiste beslissing kan nemen.
Ik heb geen donorcodicil. Ook daar laat ik de beslissing uiteindelijk over aan degene die mij het naast staan. Ik weet niet wat er van mij nog een beetje ‘bruikbaar’ zal zijn. Ik denk niet dat er iemand zit te wachten op mijn hart of nieren. En van de rest van mogelijk in aanmerking komende organen heb ik geen flauw idee hoe zeer die door ruim twintig jaar medicijngebruik niet veel van hun vervangingswaarde hebben verloren.
Twee grote en belangrijke discussies. Euthanasie en donorschap. Hoop er nog een fiks aantal jaren over te kunnen  denken.