Etentje

Er is een tafel voor 17 fraai ingedekt. Het is een gerenommeerd restaurant waar de tafel staat. Zo dadelijk zal ik aan de tafel aanzitten. Want zo’n tafel is het wel. Niet zo eentje waar je zo maar aan aanschuift. Het is een ooit door Toon Hermans beschreven tafel: “Je zit aan aan de tafel.” Gelukkig geldt dat alleen voor de tafel waar een fors aantal vorken en messen per couvert het aantal gangen aankondigt.
Het gezelschap is beduidend informeler. Slechts een enkele stropdas en er gaan al gauw colbertjes uit. Van uitschuiftafeldames is geen sprake
Ik ben aanwezig in de hoedanigheid van echtgenoot van Gade. Gade zit in de raad van toezicht van een culturele instelling. Dat is liefdewerk-oud-papier, vrijwilligerswerk. Zo geeft zij op haar manier invulling aan de participatiemaatschappij. Als dank gaat de raad samen met de directie en staf een keer per jaar uit eten. Partners mogen mee.
Het is nu de derde keer dat ik zo’n etentje meemaak. De frequentie is te gering om mij direct alle namen van de gasten te herinneren. Eigenlijk ken ik alleen de namen van de mensen die ik vaker in ander verband zie. Gelukkig merk ik dat dat niet alleen voor mij geldt. Bij de begroeting bespeur ik dan ook vaker een zekere aarzeling. Stel ik mij gewoon voor met naam, handdruk en hoofdknik of doe ik wat jovialer en zeg: “Dat is al weer een jaar geleden” met het risico dat de ander zegt dat haar of zijn eerste keer is bij dit etentje. Ai, foutje.
Het gezelschap gaat aan tafel. Acht personen aan de ene kant, acht aan de andere en een iemand aan het hoofd. De tafel is te lang om het gesprek voortdurend centraal te houden. Er ontstaan subgesprekjes die van tijd tot tijd samen vloeien tot één tafelgesprek. Meestal aanleiding tot en eindigend in een groot lachsalvo.
Maar is ook genoeg ruimte om van de kunsten van de chef te genieten, van de amuse tot de friandises bij de koffie en alles daar tussen in. Aan het eind van de avond blijkt al het bestek nodig te zijn geweest.