Eten

Ik geloofde altijd al dat ik tamelijk verstandig at. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik te zwaar ben, veel te zwaar, maar een hongerdieet is niet zo aan mij besteed. Ooit, in een ver verleden ben ik fors afgevallen. Maar dat afgevallen lichaam voelde zich niet erg prettig. Dat veel lichtere lichaam stak niet goed in het toen wat ruime vel.  Langzaam kwam ik weer op het voor mij gebruikelijke schommelende gewicht. Bovendien had ik het idee dat ik ook familiaal belast was. Het zat gewoon in de genen. Ja, elk excuus is goed genoeg om je overgewicht te rechtvaardigen. En ook was het zo dat ik het idee had dat als ik een lekker recept las, ik al aankwam. Ik zei al, elk excuus is goed genoeg.
Sinds een paar dagen heb ik mijn eetgewoonte veranderd. Gade had een boek gelezen en ontdekte de kwalijke werking van te veel verkeerde koolhydraten. Zij zwoer brood en rijst en pasta af en verving die door producten die wel door de beugel konden. Ik ben met haar mee gaan doen, omdat zij zegt dat het voor mij ook heel erg goed zal zijn. Mijn brave burgermansontbijt van twee sneetjes bruinbrood met kaas is nu vervangen door een stevige kom met yoghurt met appel en wat zaden en noten. Ik moet zeggen het valt niet tegen. Gade heeft ook brood gebakken van amandelmeel. Brood dat wel op cake lijkt. Een stevige snee met een groentesalade en wat vleeswaar is mijn lunch. In de avond een warme maaltijd met groenten en vlees en linzen of quinoa, maar geen piepers, pasta en rijst.
Mijn nieuwe dieet bezorgt mijn suikerzuster hoofdbrekens. Hoe reageert mijn suikerspiegel op dat ‘nieuwe eten’? En welke dosis insuline moet daar dan tegenover staan? Ik heb de afgelopen drie dagen een eetdagboek moeten bijhouden, waar mijn diëtiste dan haar licht over zal laten schijnen en op grond daarvan komt er een advies.
Ik wacht rustig af en voel me prima, zeker als het weer zo blijft.