Entiteit

Vandaag meldt mijn onvolprezen dagkalender dat er weer iets gevierd moet worden. Deze keer wordt aan deze dag zelfs in mijn ochtendkrant aandacht besteed. Vandaag is het de internationale dag van de solidariteit met het Palestijnse volk. Deze dag is vast en zeker niet uitgeroepen door Israël, maar memoreert het feit dat op 29 november 1947 de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties resolutie 181 goedkeurt, met daarin een voorstel om het mandaatgebied Palestina in een joodse en een Arabische staat te verdelen en Jeruzalem onder een soort internationale voogdij te plaatsen. De verdeling is wat onevenredig. De joodse staat zou ongeveer 55 procent van het mandaatgebied Palestina omvatten, ondanks het feit dat de joden op dat moment maar een derde van de totale bevolking van Palestina uitmaken. Waar deze verdeling toe heeft geleid is inmiddels bekend.
Vanavond gaat er in de Verenigde Naties weer gestemd worden. De Palestijnen zijn in het VN-jargon nu nog een ‘entiteit’, maar als de meerderheid van de Vergadering straks anders beslist worden zij een heuse ‘staat die geen lid is’. Van  ‘observer entity’ naar ‘non-member observer state’. Het lijkt er op dat de meerderheid gehaald gaat worden. Als dat zo is krijgt de Palestijnse staat een hogere status en meer toegang op het internationale toneel en kan bijvoorbeeld lid worden van het Internationale Strafhof in Den Haag.
Wat is de wereld toch veranderd. Of in ieder geval mijn wereldbeeld. Ooit liep ik in de jaren 60 het Israëlische volkslied neuriënd mee in een pro-Israëldemonstratie in Amsterdam. In de jaren daarna droeg ik geregeld een Arafatshawl. Maar misschien wel meer omdat het mode was, dan om een teken van solidariteit af te geven. Die shawl ben ik al lang geleden kwijt geraakt. Ergens laten hangen of meegegeven in de kledingzak van het Leger des Heils.
Vandaag is het precies 65 jaar geleden dat resolutie 181 werd aangenomen. Het zou mooi zijn als de Algemene Vergadering vandaag nog een stap zou zetten. 65 jaar geleden. Dat zou kunnen betekenen dat de strijd tussen Israël en de Palestijnen dan ook mooi met pensioen zou kunnen gaan en beide landen, de full member en de non-member observer state zouden moeten gaan genieten van een welverdiende rust. Maar ik weet dat die opmerking meer wordt ingegeven door hoop dan door werkelijkheidszin.