En nu?

En toch ging ik gistermiddag gewoon voor het eerst naar het smartlappenkoor, waar een vriend mij warm voor gemaakt had. Ik zong met een paar man en heel veel vrouwen het ijzeren repertoire van de vrijgezel die niet gaat slapen tot ik ben zo blij dat ik je niet vergeten ben. Niemand had het over wat er een paar uur eerder in Parijs gebeurd was. Parijs bleef heel ver weg. Terwijl je in alle commentaren, en dat waren er heel veel, kon horen dat het nu wel heel erg dichtbij gekomen was. Drie mannen die  onder het aanroepen van hun god twaalf mensen vermoorden. Twaalf apostelen van het vrije woord. Van wat wij denken dat het vrije woord is, maar door anderen wordt dat woord als beledigend voor hun god en zijn profeet ervaren. En dat moet en mag volgens hen gewroken worden.
Ik kom er niet uit. Zie met geen mogelijkheid hoe die twee werelden ooit tot elkaar gebracht kunnen worden. De wraak houdt geen maat. Is onbegrensd. Beperkt zich niet meer tot daar en ver weg. Parijs ligt naast de deur. De wraak is overal, kan overal toeslaan. Kiest soms zijn slachtoffer zeer gericht, dan weer in het wilde weg. Misschien wel als ik straks boodschappen ga doen. Dan kan onder het aanroepen van zijn god een fanatieke aanhanger op mij afstormen en mij de keel doorsnijden. Het is elders gebeurd. Waarom dan niet hier? Kan iemand mij daar antwoord op geven.
Als brutale cabaretiers zeggen dat zij nu steeds meer op hun woorden gaan letten, in wat voor maatschappij komen we dan te leven. Die van de voorzichtige angsthazen, beducht voor de grenzen die de ander oplegt? Als er een god, hoe die ook heet, bestaat kan die dan niet zorgen dat de verlichting nog eens toeslaat. Kan hij dan niet zorgen dat we allemaal wat leren te relativeren, ons zelf niet al te serieus nemen of zoals een van de winnaars van een musical-award zei dat we elkaar gewoon een beetje liever gaan vinden.
Ik ging gistermiddag gewoon zingen. Voerde geen actie, maar zong. Omdat ik niets beters te doen had, omdat ik niets beters te doen wist.