Emo-TV

Emo-tv, gericht op het trekken van tranen heb je in allerlei soorten en maten. Soms verbaas ik mij om de redenen die mensen hebben om elkaar snikkend in de armen te vallen. Ik voel niks bij hun verdriet of ontroering omdat ik niet begrijp waarom je bij een per ongeluk meegewassen knuffelbeest, -dat daardoor veranderde in een  onherstelbaar vernield pluche prulletje, ook al was het van je pas overleden overbuurvrouw-, zo larmoyant op de camera gericht moet gaan staan janken. Het lijkt wel of mensen aangeleerd hebben om als er een camera op je gericht staat de waterlanders te laten lopen.
Maar er zijn ook programma’s die mij wel degelijk raken. “Hello, goodbye” is er zo een. Gisteravond was het weer raak. Mooie blije items van mensen die staan te wachten op een geliefde, een zoon of dochter, een vriend. Zeker als er een verhaal bij is waar ik mij spiegelbeeldig een op een in herken. Een mevrouw die op haar dochter staat te wachten en die dochter is samen met haar vader een paar dagen naar Italië geweest. De man en de vrouw zijn 20 jaar geleden gescheiden, de vrouw is hertrouwd, maar haar ex, die nu dus terugkomt van de korte reis, was wel de getuige bij haar 2e huwelijk geweest. Destijds gingen ze uit elkaar omdat hij meer voor mannen voelde. Maar vrienden bleven ze, heel goede vrienden. Het verhaal klinkt mij meer dan bekend in de oren. Ik kijk Gade aan. In zulke gevallen hoef je niets te zeggen en knijp je alleen maar elkaar even in de hand.
Er was ook dat gezin dat naar Canada emigreerde. Man, vrouw, drie kinderen. De man neemt afscheid zijn moeder: “We gaan alleen maar iets verder weg wonen.” En zij vertelt aan Joris Linssen: “Kinderen heb je alleen maar te leen.” Op zulke momenten slik ik echt iets weg en herinner mij de tekst van Kahlil Gibran: “Uw kinderen zijn uw kinderen niet. […]En hoewel ze bij u zijn, behoren ze u niet toe.[…] Hun zielen toeven in het huis van morgen, dat gij niet bezoeken kunt, zelfs niet in uw dromen.”