Elders

Vandaag had ik eigenlijk elders moeten zijn. Als lijf en leden mij hadden toegestaan was ik eerder deze dag bij een crematie geweest en had ik nu bij een in memoriam-bijeenkomst acte de présence gegeven. Maar ik was er niet toe in staat. Het is of mijn lijf even gedeeltelijk dienst weigert. Het zegt bekijk het maar, zoek het maar uit. Het is met een stiptheidsactie, met een prikactie bezig. Benen van lood die zwabberend hun eigen richting lijken te bepalen, een richting die niet altijd de mijne is.
Ik slaap een gat in de dag. Mijn bed voelt als een veilig  warm nest, een bastion tegen de boze buitenwereld waar ik de halve dag wegdoezel.
Als ik dan toch opsta en douche is het middag. Een middag waar ik druk ben met niets, de krant, wat lezen, maar vooral zitten terwijl ik weet dat wat bewegen zo veel beter zou zijn. Maar weten is nog geen kunnen. Ik vermaak mij wat met een telefoongesprekje met een Engels sprekende mijnheer van elders die mij waarschuwt voor het gevaar dat mijn computer bedreigt. Terrible danger! Ik houd hem lang aan de praat, zo lang dat hij mij allerlei verwensingen naar het hoofd slingert en mij verzekert dat hij mij and your wife ik weet niet wat aan zal doen. Als ik hem meedeel dat wij daar naar uitkijken verbreekt hij het gesprek. Armzalige overwinning, maar ik kan even niet beter. Normaal begin ik zo’n gesprek niet eens, hang onmiddellijk op. Maar het is of ik op deze wat onbeholpen mijn gram wil halen, met wat mij aan het overkomen is en er mee in het reine wil komen.
Ik kijk stil voor mij uit. Mijn kat vlijt zich tussen mijn armen tegen mij aan en slaapt. Niets stelt geruster dan een slapende kat, dicht tegen je aan. Het voelt goed hier te zijn. Niet elders.