Eindeloos

De ene film is de andere niet. Schreef ik een paar dagen geleden nog over mijn wat teleurstellende kijkervaring bij ‘La La Land’, nu zou ik mijn pen in een inktpot met regenboogkleuren willen dopen. Die kleuren zouden dan van het papier moeten spatten om maar enigszins in de buurt te komen van de kleurrijke beleving van de film van Alejandro Jodorowsky ‘Poesía sin fin’. Het is of je in een hoogglans prentenboek bladert waarin elke nieuwe pagina je weer in een betoverend beeld laat zien hoe Jodorowsky (Chili, 1929) zijn leven vorm heeft gegeven. Het leven van een kunstenaar, van een dichter. Beelden die over elkaar heen tuimelen en je een wereld achter de werkelijkheid laten beleven. Een schildering in eindeloze poëzie, waar wat tussen de regels staat minstens zo belangrijk is als wat geschreven is. Een film waarin creativiteit zijn onstuitbare weergave krijgt en dromen werkelijkheid worden.
Ik houd er niet van films of boeken na te vertellen. Ik verafschuw het als mensen dat wel doen en je van a tot z gaan verhalen wat zij denken gezien of gelezen te hebben. Hun weergave strookt zelden met wat ik wil horen. Hun verhaal is meestal een te povere weergave, die mijn fantasie zelden echt prikkelt. Ik heb aan de aansporing om een film te gaan zien of niet te zien, een boek wel of niet te lezen genoeg. Maar bespaar me het verhaal. Ik zie het zelf wel. Of niet. Ik lees het zelf wel. Of niet.
Hier dus geen weergave van het eindeloze verhaal van ‘Poesía sin fin’. Maar neem dit ter harte, als je deze film niet gaat zien, doe je jezelf te kort. Ik zag soms mijn dromen verbeeld. Ook degene waarvan ik, ouder en wijzer, wist dat ze nooit werkelijkheid zouden worden. Maar ik troost me. Ik kan ze terugkijken als ik ‘Poesía sin fin’ herbekijk.