Eerbetoon

Is er een gepaste manier om 300 slachtoffers te gedenken? Hoe kun je omgaan met zoveel verdriet, met zoveel onbegrip, met zoveel ‘hoe kan zo iets nu’.
Het blijft altijd behelpen. Soms lijkt verdriet niet te stelpen. En woorden, woorden schieten altijd te kort.
In de krant van vandaag een advertentie met alle namen. De slachtoffers, een voor een genoemd. Morgen ligt die krant bij het oud papier. Vandaag zijn ze bij name genoemd. Een pover eerbetoon. In de lange lijst zoek ik mijn eigen naam. Geen naamgenoot zat in het vliegtuig, ook niet een verre verwant van Gade.
Ik moet op het stadhuis zijn. In een hoek van de hal staan twee statafels. Op de een een foto van een jong stel, op de ander de foto van een jonge vrouw. De drie Nijmeegse slachtoffers. Prachtige mensen zo te zien. In het ramptoestel op weg naar een vakantie, een familiebezoek. Ik vul maar wat in. Zij hebben hun bestemming nooit bereikt. Het einde van hun reis zullen ze nooit halen. Naast de foto een elektrisch kaarsje. Het brandt niet. Een tuiltje bloemen. Het condoleanceregister op beide tafels is druk getekend. Veel sterktes. En moed en kracht.
In een verre trein maken ze hun laatste niet voorziene reis. Dan terug naar Nederland, om herkend te worden, weer een naam te krijgen. Een naam die voorkomt op de lange lijst in de advertentie. Gade denkt een van de namen te kennen. Maar misschien is het alleen maar een naamgenoot, misschien is het niet degene die zij kent.
De koning heeft gesproken. De premier heeft gesproken en op de radio gaat het nergens anders over. Ik zie beelden van het neertuimelende vliegtuig. Ik wil me niet voorstellen hoe het daarbinnen is. 300 mensen op weg naar een plaats op een namenlijst in een paginagrote advertentie. Een eerbetoon, maar geen eerbetoon is groot genoeg om het verdriet te verzachten, het onbegrip weg te nemen.
Ik heb de registers getekend en kon geen ander woord verzinnen dan  ‘stilte’.