Eer

Halverwege Nijmegen-Enschede hangt nog een mistdeken over het land. Een decor dat beter bij de gelegenheid past waar ik naar op weg ben dan de stralende zon waarmee ik vertrek en waarmee ik ook zal aankomen. Ik ben naar een crematieplechtigheid. Ik ga iemand de laatste eer bewijzen. Rare uitdrukking: iemand de laatste eer bewijzen. Die eer bestaat uit je aanwezigheid en een korte hoofdknik bij de parade langs de kist als je de aula verlaat. En de overledene krijgt daar niets van mee. De laatste eer bewijs je aan de dode, maar doe je voor de nabestaanden.
Een paar jaar geleden was ik mede-reisleider op een reis naar Rusland. Ik ben niet in de weg gelegd voor reisleider. Te weinig dienstbaar voor een infantiliserend gezelschap. Gelukkig waren er ook een paar heel aardige mensen in de groep waar ik in die 10 dagen veel mee optrok. Te veel naar de zin van het nuilende deel van het gezelschap. Maar het was voor mij de enige manier van overleven. Ik hield aan die reis een goede vriendin over. Niet dat we elkaar de afgelopen vijf jaar veel zagen, maar er was wel sprake van genegenheid. Mooi woord, met de juiste klank om de aard van het contact aan te geven. Zij kwam een keer naar Nijmegen, ik zocht haar een keer op in Enschede en toen Gade en ik ooit daar in de buurt een korte vakantie doorbrachten dronken we bij haar en haar man de middagthee en gingen gevieren uit eten. En verder zijn er de briefjes en mails met zachte woorden.
Een paar dagen geleden kreeg ik de overlijdensbrief van haar man. Hij was lang ziek geweest. Rustig gestorven. Ik wist direct dat naar de afscheidsplechtigheid wilde. De laatste eer bewijzen. Aan hem en vooral aan haar. Tijdens de bijeenkomst schetste zij  met liefdevolle woorden zijn lange leven. In totaal heb ik daarvan  maar zes, zeven uur meegemaakt, twee namiddagen en een etentje. Reden genoeg om bij zijn afscheid aanwezig te zijn.
Bij mijn condoleance omarm ik haar en we spreken af elkaar over niet al te lange tijd weer eens te ontmoeten.