Een jaar later

We zijn er allemaal weer, een jaar later. Of eigenlijk lang niet allemaal. Toen waren we er met honderden. Allemaal mensen die haar gekend hadden, haar waardeerden, van haar hadden gehouden en op die zomers dag een jaar geleden op de begraafplaats waren. Voor een laatste groet, noemen we dat. Maar zo voelt het niet. Ik heb geen afscheid genomen. Zij is er nog, elke dag, elk uur. Gelukkig maar. De herinnering is zoet. Herinnering die ik een jaar later deel met haar zussen en broer, onze kinderen, de partners. We zijn met ons veertienen. Verzamelen ons op het kerkplein naast de begraafplaats. Het spikkelregent, het weer lijkt in niets op dat van een jaar geleden. We klimmen door het parkachtige kerkhof omhoog naar haar natuurgraf dat alleen gemarkeerd wordt door een schijf van de kersenboom uit haar tuin die kort voor haar dood omwoei. ELS. Dat is de naam op die schijf. Haar graf lijkt bewaakt te worden door twee hoge berken. Als we daar aankomen stokken de gesprekken. We worden stil, heel stil. Ieder met zijn eigen gedachten. Gedachten die we kunnen raden. En in die stilte zijn we dicht bij elkaar en bij Els. We leggen bloemen. Bloemen uit eigen tuin. Roosjes van het struikje uit Els haar tuin dat we overgeplant hebben  naar de onze. Els haar eigen roze roosjes.
Ik citeer de tekst uit het knipselwerk op haar rouwkaart. Een tekst waarvan Els zei dat die van haar was. Ik dacht dat ik die verzonnen had, bevestigt haar zus. Maar wat doet dat er toe. Het is een tekst die wij beiden onderschreven. Liefde bestaat tussen mensen die elkaar wel vrij maar niet los laten. Ik vul aan dat juist in deze tijden waar we elkaar niet  mogen vasthouden we er extra op moeten letten elkaar niet los te laten.
We gaan samen lunchen. Haar naam valt geregeld.