Echter

Ik droom elke nacht. Veel van mijn dromen herinner ik mij. Het zijn verhalen van vertrekken, weggaan. Vaak is een stadhuis, mijn laatste werkplek het decor. De stadhuizen van mijn dromen lijken in de verste verte niet op het stadhuis waar ik zo veel vertoefde. In de loop van de dag ebben mijn dromen weg. Het daagse leven neemt weer de overhand, de dromen vervagen. Soms blijft een droom wat langer hangen.
Ik weet niet of ik het echt droomde, het kan net zo goed gebeurd zijn in dat sluimergebied tussen waken en dromen. Ook midden in de nacht, als je wat lichter slaapt, maar ook niet echt wakker bent zijn er zulke momenten dat je niet zeker weet of je droomt of dat het gedachten zijn die je wel kunt sturen. Een droom overkomt je, gaat in je buiten je om. Vannacht in zo’n moment waarvan ik niet weet hoe het precies te benoemen dacht ik aan/droomde ik van een tekst die ik aan de binnenkant van mijn onderarm zou tatoeëren. Er zijn mensen die de naam van hun lief of van hun kind daar laten zetten. Als ik er iets zou laten tatoeëren besloot ik vannacht zou dat het woord ‘echter’ zijn. In mijn droom zag ik dat woord als de beste omschrijving van de ultieme waarheid. Echter dan echt bestaat niet. De absoluutheid van het bestaan en niet-bestaan ligt daarin besloten. Althans in mijn droom. Maar ‘echter’ is ook het begin van alle twijfel en twijfel is het begin van alle wijsheid. De meest boude bewering verliest iets van zijn zekerheid als die uitspraak gevolgd wordt door ‘echter’. De waarheid komt dan gelijk op losse schroeven, de onzekerheid slaat onverbiddelijk toe.
En dat alles bedacht ik/droomde ik vannacht. Ik ben nu klaarwakker, ben al wezen zwemmen, ‘echter’ blijft door mijn hoofd spoken. In een woord het absolute vervat en de twijfel. Echter dan echt, echter…