Dutje

Er is in mijn leven een langzame verandering opgetreden. Nu weet ik ook wel dat het leven niets anders is dan een geweldige stapel veranderingen Sommige abrupt, bijna adembenemend, andere zo geleidelijk dat je ze nauwelijks als zodanig waarneemt. Het lijkt dan dat het altijd zo geweest is. Dat er niets veranderd is, totdat je je realiseert dat het vroeger -hoe lang geleden?-  ooit anders was.
Toen ik een eeuwigheid geleden aan het schrijven van mijn dagelijkse stukjes begon, had ik het vaste voornemen om voor 12.oo uur mijn schrijfseltje aan de wereld prijs te geven. Dat betekende dat ik in mijn leven nog enige discipline moest betrachten. Ik verklaarde dat ook voor mij zelf als aangename noodzakelijkheid om op tijd op te staan. Ik kom er nu beetje bij beetje achter dat ik met die goede bedoeling aardig de hand aan het lichten ben. De schrijftijd heeft zich allengs verplaatst naar ergens in de middag, soms zelfs, zoals nu, laat in de middag. Ik heb dat voor mijzelf verklaard door te denken dat het mij meer tijd geeft. Ik heb uren te over vòòr het schrijven, waarin van alles kan gebeuren die het overwegen waard zijn en stof voor een stukje kunnen leveren. Meer tijd. Onzin natuurlijk, want als ik ergens genoeg van heb is het tijd. Hoe minder verplichtingen, hoe meer tijd. Paradoxaal eigenlijk, want in feite houdt ieder mens met het voortschrijden van de tijd er minder van over. Minder tijd die zonder verplichtingen of afspraken meer tijd lijkt te bevatten. Hoe ouder je wordt, hoe minder tijd er resteert, hoeveel meer je er dagelijks van lijkt te hebben.
Als ik vandaag halverwege de middag van plan ben te gaan schrijven ga ik eerste even liggen. Vijf minuten, denk ik, misschien ietsje langer. Een quality nap. Maar dat middagdutje loopt danig uit de hand. Ik slaap twee diepe uren, veel meer dan dat de geleerde zeggen dat goed is voor een middagdutje.
Het is goed dat Gade mij wakker maakt met de mededeling dat het tijd is. “Waarvoor?”, stamel ik met een stem vol slaap. “Je stukje”, zegt ze. Ik ben klaarwakker.