Duits-2

Ik had vandaag willen schrijven over de Duitse taal. Het is vandaag niet voor niets de Dag van de Duitse Taal. Ik had het plan om te vertellen over een leesbeurt die ik in de tweede klas van de HBS bij een van de eerste lessen Duits kreeg. Ik had willen schrijven over mijn verhouding tot de Duitse taal. Ergens diep in mijn geheugen zat de gedachte dat ik dat allemaal al ooit gedaan had. Maar het bleef een aardig onderwerp, vond ik. Zeker door de aandacht die de dag kreeg in mijn ochtendkrant en op de radio. En ik dacht terug aan mijn leraren Duits, pater Wolfs o.p en mijnheer Wolken. Hoe die laatste met ons de Faust van Goethe in de klas las en hoe wij met de hele school naar de bioscoop in de stad gingen om de verfilming van  dat stuk met Gustav Gründgens te zien. Nog hoor ik “Sie is gerettet. Sie ist gerichtet.” Ik werd zo gegrepen door de Faust dat ik een stukje van de Prolog im Himmel van buiten leerde en nog steeds vlekkeloos kan opzeggen. Ik had dus willen schrijven over de Dag van de Duitse Taal en een paar anekdotes over mij en het Duits. Voor de zekerheid dook ik vanochtend in het archief van dit blog. Dat beslaat inmiddels meer dan 1.300 stukjes. Ik tikte als zoekwoord het woord Umgebung in. En ja hoor, daar kwam een blog van 19 april 2012 tevoorschijn waarin precies al stond wat ik van plan was vandaag te beschrijven. En hup, daar verdween mijn onderwerp. Want het is mijn eer te na om twee keer een zelfde stukje te schrijven. Ook al denk ik dat niet veel mensen het door gehad zouden hebben als ik het blog van toen nu weer herplaatst zou hebben.
Dus vandaag niets veder meer over de Dag van de Duitse Taal.
Ik had beter kunnen verhalen over mijn luch met A en ons bezoek aan de Dekker vd Vegt. Over het cadeautje dat ik haar gaf en de boeken die kreeg en kocht en over led-kaarsjes. Maar daar is geen ruimte meer voor. De Dag van de Duitse Taal eiste toch alle ruimte op. Voor de tweede keer in mijn blogbestaan.