Dubbel

Toon is jarig. Toon is mijn neef. Ik kan het niet maken zijn verjaardag over te slaan. Toon zou dat mij blijven nadragen. Toon is eigenlijk nog het enige draadje dat mij bindt met familie van vaderskant. De tijd keert zich tegen ons. Van de grote families zijn er nog maar een paar leden over. Ooit barstte het op Toons verjaardag van de neven en nichten. Nu is er naast Toon op zijn verjaardag nog maar eentje.
Al sinds jaar en dag krijgt Toon van mij het zelfde cadeautje, een flesje jonge klare. En elk jaar weer wordt het zelfde grapje gemaakt. Een grapje van mijn vader die vertelde dat er uit zo’, fles met een alcoholpercentage van 40 wel 40 borreltjes geschonken kunnen worden en dat betekent dat het per glaasje toch maar om 1%  alcohol gaat. En weer, zoals elk jaar zeggen, we “Ja, ja” en herhalen de al zo vaak vertelde verhalen. Ik voeg er nog een aan toe, van dat meisje in de slijterij waar ik deze ochtend de fles drank koop. Ik zeg haar dat ik op zoek ben naar een fles jonge klare. Ze kijkt me vragend aan en lispelt dan: “Dat is toch jenever?” Ik knik haar bevestigend en bemoedigend toe. Zij heeft weer wat geleerd.
Het stukje van vandaag heb ik ‘Dubbel’ genoemd. Ik moet op tijd weg van de vrolijke ochtendvisite om op tijd te zijn bij de crematieplechtigheid van een kennis van lang, heel lang geleden. Ik zat met haar in een werkgroep die druk doende was met het nieuw leven inblazen van het openluchttheater in het Goffertpark. Het was midden in de jaren ’70 of daaromtrent. Ik vond haar aardig, heel aardig en elke reden was goed genoeg om bij haar op de koffie te gaan. Maar we verloren elkaar, zoals dat gaat,  uit het oog. Af en toen een toevallige ontmoeting met de nooit nagekomen belofte elkaar weer eens langer te ontmoeten.
Ik hoorde dat ze erg ziek was en van de week lag haar overlijdensbericht bij de post. Het is heel erg druk bij haar uitvaart. Er komt een mevrouw naar mij toe. “U bent Jan Roelofs, hè?” Ik knik en zij zegt dat zij een heel goede vriendin was van degene waarvoor we hier nu samen zijn en vervolgt: “Zij was erg op u gesteld en had het geregeld over u. Dat wilde ik u even laten weten. Gecondoleerd.” Het wordt heel stil in mij.