Druk

Ik leid een rustig leven. Doorgaans. De drukte van een arbeidzaam bestaan ligt al jaren achter mij. Ik lig zelden nog ergens wakker van en als dat wel gebeurt, is het om een futiliteit, een kleinigheid die in het nachtelijke duister zo groot wordt dat het de rust verstoort en je tot je eigen verbazing ziet dat het pas 03.00 uur is. Je draait je nog eens om, maar de slaap lijkt niet meer te willen komen, voorgoed vertrokken. Ik aai de kat,die zich behaaglijk op het dekbed heeft geïnstalleerd. Haar zachte spinnen werkt als een slaappil, die er voor zorgt dat de slaap het wint van de zorg om wat er allemaal te doen staat. Er komt een voor mijn doen druk dagje aan dat nu half voorbij is. Vanochtend al vroeg naar de prikpost geweest. Een van mijn specialisten had weer eens twee buisjes bloed nodig om zo na te gaan of bepaalde waarden gestegen of gedaald zijn, waarden die aangeven hoe het met mijn nieren gesteld is. Het is druk op de prikpost. Ik vraag me af of er nog gezonde mensen zijn. Het lijkt of bijna iedereen zijn bloed moet laten prikken. Ik ben net op tijd weer thuis om de werkster binnen te laten. Na een kop koffie is het tijd voor de fysiotherapeute die probeert mijn rugmankementen in het gareel te krijgen. Ik buk en strek me, word opnieuw ingetapet en ga vervolgens naar de copyshop om 20 affiches te laten drukken. “Nee, mijnheer, daar kunt u niet op wachten.” Ik leefde oprecht in de veronderstelling dat zoiets voor een gespecialiseerd bedrijf een fluitje van een cent zou zijn. Het kost mij wat overredingskracht om de bediende toch direct aan het werk te laten gaan. Vijf minuten later en een kop koffie verder krijg ik mijn affiches mee. Ik spoed mij huiswaarts, werk aan dit blog en heb vanmiddag een afspraak met een andere behandelaar en dan ook nog een vergaderinkje bij mij thuis. Het lijkt vandaag niet op te kunnen. Het is goed dat ik met pensioen ben en daar allemaal tijd voor heb. Je moet er toch niet aan denken daarbij ook nog te moeten werken.