Druivenstruik

Het schemerblauw vervluchtigt snel. Geelgrijze tinten nemen de overhand. De laatste wolken worden door de wind geföhnd tot reusachtige, ijle keien in een paarse hemel, over de loop van de rivier ligt een witte sluier die zienderogen verdampt. Een zwerm bijeneters zwenkt al boven de daken.
Nee,dat heb ik niet geschreven. Ik zou wel willen. Het is een alinea uit het boek dat ik op dit moment aan het lezen ben. De bekeerlinge. Van Stefan Hertmans. Hermans maakt van zo goed als elke regel die hij schrijft poëzie. Zijn taal zingt. Als je een beschrijving van een landschap, een omgeving of wat dan ook leest, zei je het niet alleen voor je, maar ruik je ook de geuren, ja ook de stank die erbij hoort, hoor je de geluiden, voel je het zoele windje. Je bent waar hij je wil laten zijn. Je wordt bijna een personage in de roman, de passant aan de kant van de weg, rustend tegen een boom, die het verhaal aan zich voorbij ziet trekken.
Ik verwonder mij over de druivenstruik in onze achtertuin waar ik zit te lezen. Had ik maar een fractie van het talent van Hertmans ik zou ingetogen, geen woord te veel, maar elk zuinig woord op de juiste plaats, mijn verwondering kunnen delen.
In de winter lijkt de struik niet meer dan een bussel dode takken, nog niet eens goed genoeg om in de houtkachel op te stoken. Zo schraal en verweerd, een bast die in losse flarden aan de stam hangt. Geen groen aan te bekennen, zeker niet het begin van een vrucht. Opeens als het lente wordt, de zon een zomer aankondigt, ontvouwen de bladeren zich in teder groen. Nieuwe loten zoeken hun weg en hechten zich aan het voor hen gespannen raster. In die beschutting vormen zich de trossen, van lichtgroen tot donker paars.
Onze druivenstruik draagt weer rijke oogst. Tot genoegen van de vogels, die op hun hoede voor de katten in de buurt, straks de voor mij te hoog hangende druiven zullen genieten. Ik stel me tevreden met een trosje onder handbereik.
Ik pak mijn boek en lees verder zittend onder de druivenstruik. Wat kan die man schrijven.