Droomhuis

Vanochtend, op dat wankele moment tussen slapen en wakker worden, als dromen nog de realiteit zijn, bedacht ik me dat ik 20 jaar in dit huis woon. Vraag me niet waar die gedachte opeens vandaan kwam, maar hij was er. Zo maar. 20 jaar geleden verhuisde ik hier heen. Inmiddels is het het huis waar  ik het langst onafgebroken gewoond heb. En toch beschouw ik het nog steeds als mijn nieuwe huis.
Het oude huis stond in Hatert. Ik woonde daar 18 jaar. Mijn kinderen werden daar groot, mijn leven kreeg daar vorm.  Het is meer nog mijn oude huis dan mijn geboortehuis aan de rand van het Waterkwartier. Daar woonde ik maar drie, vier jaar tot ik met ouders, broers en zussen verhuisde naar een andere bovenwoning, een paar huizen verderop. Het huis van mijn jeugd, zelfs het huis waar ik jong getrouwd bij mijn moeder inwoonde. Het is nu het decor geworden van verhalen over toen, van verjaarspartijen, sinterklaasfeesten. Heel soms komt het in mijn dromen nog terug. Ik ontmoet er mijn  vader, spreek met mijn moeder. Hoofdpersonen uit die tijd. En het is altijd een studentenhuis geworden met mij onbekende bewoners.
Dromen doe ik het vaakst over het huis in Hatert. De kinderen zijn weer klein. Ik verhuis er naar terug, voel me tevreden omdat ik daar weer ben, maar voel tegelijkertijd dat ik er niet meer hoor. Er ontbreekt altijd wel iets aan. Het is niet compleet. De tuin is niet meer wat het was en er is ook altijd wat met de buren. Tegenstrijdige gevoelens.
Ik droom nooit over mijn huidige huis. De werkelijkheid heeft geen dromen nodig. Nergens zal ik langer wonen, dan in dit huis. Zelfs als ik vandaag zou verhuizen moet ik minstens 88 worden om dat record te breken. Dat heeft nog nooit iemand in mijn familie gepresteerd.
Ik heb vannacht niet gedroomd over een van de huizen  waar ik ooit gewoond heb. Pas bij het wakker worden, bedacht ik dat van die 20 jaar in mijn huidige droomhuis. Of bedacht? In die fase van bewustzijn bedenk je niets, dan zijn gedachten er gewoon, vanuit het niets, vanuit het nergens, dat gebied waar je net zelf nog was en waar het zo goed toeven is.