Drijfveer

Van tijd tot tijd worden mijn nachtelijke dromen door één woord beheerst. Het lijkt dan dat de hele nacht dat ene woord door mijn hoofd zoemt. In werkelijkheid is het misschien maar een paar seconden, maar dat is het mooie van dromen, daar duurt een tel een eeuwigheid en doorschouw je de eeuwigheid in een ogenblik. Ik hou van mijn nachtelijke dromen. Die overkomen me, maar helaas onthoud ik ze te weinig. Dat is het grote verschil met dagdromen, die kan ik zelf sturen, in elke door mij gewenste richting.
Vannacht had ik het weer druk in mijn dromen. Meer dan de beelden of het onlogische verhaal bleef mij de sfeer bij, een sfeer van lange gangen en aparte kamertjes waar ik nog druk doende was mijn werk af te maken. En dat het een van de laatste dagen van mijn werkzaam bestaan was. Dat is een zeer terugkerend thema in mijn dromen, de laatste dag van mijn werk op het stadhuis. Het woord dat al die beelden vannacht begeleidde was ‘drijfveer‘. Alles was drijfveer. Gaf betekenis aan alles, was het antwoord op elke ook niet gestelde vraag. In mijn halfslaap keek ik op de wekker, zag dat het kwart voor zeven was en toen ik dat zacht voor me zelf uitsprak, ik wilde Gade niet wakker maken, kon ik dat tijdstip niet ander formuleren dan door “drijfveer” te lispelen.
Drijfveer, een woord waar je alle kanten mee op kunt. De Dikke van Dale omschrijft het als een veer die de beweging aan een werktuig geeft en meer figuurlijk hetgeen iemand tot een zekere daad brengt. Maar in meer poëtische zin is het natuurlijk ook gewoon een veertje dat drijft. En dat roept dan gelijk weer arcadische beelden op van een rimpelloos meertje, waar wat watervogels dartelen en zie , daar drijft een plukje dons, een veertje voorbij. Een drijfveertje op een zonnige lentemorgen. Een beeld dat ik zelf verder mag invullen.
Drijfveer, een woord dat mijn dromen vannacht beheerste en dat de drijfveer (synoniemen: beweegreden, motief, motivatie, reden) was voor dit stukje. Zo eenvoudig kan het leven soms zijn.