Drie koningen

Er liggen wat mandarijntjes en appeltjes klaar. Het is 6 januari en de afgelopen twee weken zijn de wijzen uit het oosten op weg geweest om bij het stalletje in B aan te komen en eer te bewijzen aan de pasgeboren verlosser. Het is de dag waarop de beeldjes van Melchior, Casper en Balthasar plus de kameel vanuit het hoekje van de kerstopstelling door mijn vader dicht bij de kribbe met het kindje werden gezet. Nee, ik ben als kind met Driekoningen nooit langs de deuren gegaan, zingend van een nieuwe hoed. Ik had maar één echt vriendje en twee koningen dat zou toch een te pover eerbewijs zijn.
Vanavond verwacht ik eigenlijk ook geen drie koningen meer, kinderen met een oude sprei om, een papieren kroon op, een lampionnetje in de hand en eentje die met wat vegen van een verbrandde kurk de zwarte koning moest verbeelden. De drie koningen zijn de weg kwijt. Ergens tussen het oosten en B hebben ze een verkeerde afslag genomen. Misschien waren er wel te veel wolken, te dichte wolken, waar het licht van de ster niet meer door heen kon schijnen. Moesten zij op eigen kompas de weg zien te vinden en liepen verloren in een dor stuk woestijn, niet meer wetend links of rechts of rechtdoor.
Of misschien was er toch dat ene jongetje of meisje dat wel op weg had willen gaan. Op zoek naar het kind in de kribbe om het goud, wierook of mirre te brengen. En misschien had dat ene kindje toch ook twee vriendjes gevonden om mee te  doen. Mogelijk zelfs het liedje gezamenlijk geoefend. maar was er een vader of moeder geweest die zei dat ze aan die onzin niet meededen en dat ze ’s avonds niet meer zo laat op straat mochten. Het was al veel te donker.
Ik pak een mandarijn van de schaal en neurie terwijl ik hem pel ” geef mij een nieuwe hoed, want de oude is versleten en mijn vader mag het niet weten…”