Drachme

Ik ben blij dat ik in deze monetair warrige tijden geen Griek ben. Je zult je hele leven maar gesappeld hebben, je spaarcentjes keurig op de bank hebben gezet en dan opeens kun je niet meer bij je bescheiden kapitaaltje. De bank heeft geen geld meer. Dat lijkt iets even onbestaanbaars als de zee heeft geen water meer of de woestijn geen zand. De bank is alleen nog maar een gebouw met lege kluizen en gesloten loketten.
Ik vraag me wel eens af hoe dat zou zijn als er niet sprake was van een mogelijk grexit maar een op handen zijnd nlexit. Hoe zou ik dan bij mijn geld moeten komen? Ik zou nog een tijdje kunnen pinnen (misschien), maar die bedragen zijn ook maar tot een tamelijk bescheiden dagelijks limiet beperkt. Mijn bank kent geen kantoren waar ik binnen kan lopen en dan weer naar buiten gaan met een tas vol eurobiljetten. Mijn geld ligt op de bank en ik kan er niet bij. Dat vind ik een tamelijk verontrustend beeld. Maar wat moet ik daar aan doen? Toch maar nu al voor de zekerheid elke dag een paar honderd euro pinnen, die paar aandeeltjes die ik heb verzilveren, een kluisje laten inmetselen en daarin de stapeltjes bankbiljetten leggen, wachtend op het moment dat ergens besloten wordt dat mijn euro’s niks meer waard zijn, niet meer dan wat ze als oud papier opbrengen.
Het zal allemaal wel niet zo’n vaart lopen, troost ik me zelf, maar toch ben ik blij dat ik geen Griek ben die mogelijk zijn eurootjes ziet verdampen in een handjevol, wat dan wel zal gaan heten, nieuwe drachmes.
Misschien moet ik zoals Gade vaak suggereert onze reservertjes wel op een ander manier vastleggen. Niet meer op de bank maar bijvoorbeeld in vastgoed. Maar van het geld dat wij hebben koop je nog geen vermolmde kippenschuur en kippenschuren, zeker vermolmde, renderen de laatste tijd nauwelijks. Goud dan? Het is lang niet alles goud wat er blinkt.
Ik laat het maar zoals het is. Dijsselbloem zal wel, als het ooit nodig is, een list verzinnen.