Draad

“Ja, je zult de draad nu weer op moeten pakken.” Dat is wat ik de afgelopen dagen van verschillende kanten hoorde. De draad van het alledaagse, want de afgelopen veertien dagen waren allesbehalve alledaags. Het was of ik in twee parallelle werelden leefde. De ene wereld is die van het gewone daagse bestaan waarin boodschappen gedaan moeten worden, verkeerslichten op rood en groen springen en het Nederlandse elftal met 2-0 van de USA in de finale van het wereldkampioenschap voetbal verliest. De draad in die wereld is bijkans ongeschonden, heeft niets aan kracht verloren. Tegelijkertijd is er de voorbije twee weken de wereld met het beperkte decor van een ziekenhuiskamer en een vriendelijk hospice. Waar de familie bij elkaar komt en waar we een draad langzaam aan steeds dunner en dunner zien worden, totdat nee, niet knapt, maar meer uiteen rafelt. Heel veel losse eindjes, een warrig patroon van zaken die geregeld moeten worden. Adreslijsten gemaakt, kaartontwerpen besproken, toespraken geschreven en gesprekken gevoerd worden. Tal van losse eindjes die weer aan elkaar geknoopt moeten worden en zo een hechte kabel  vormen waarin een gouden draad is geweven, een gouden draad van alleen maar mooie herinneringen hoe het was deze veertien dagen, hoe het was een leven lang.
De kabel uit de parallelle wereld zal zich gaan vervlechten met de kabel van alledag. Dat wordt dan de draad die weer opgepakt gaat worden. Soms voel je de kink die in die draad gekomen is. De knoop, die die je laat voelen dat er iets wezenlijks veranderd is, en dat zal blijven. Het leven gaat verder, is dan de gemeenplaats die betekenis krijgt. De draad wordt weer opgepakt. De draad is eigenlijk nooit losgelaten, de draad die mij onlosmakelijk verbindt met gezin, familie, vrienden. Een draad als een kabel, stevig en hecht, gevlochten uit onvergankelijk materiaal, liefde en vriendschap. Die draad pak ik nu weer op.