De afgelopen maanden was mijn huis alleen maar via een fikse omweg bereikbaar. Dat fikse viel eigenlijk ook wel weer mee, maar soms moet je in een verhaal een beetje overdrijven. Goed voor de geloofwaardigheid, in ieder geval voor het inlevingsvermogen van de lezer. Die onbereikbaarheid werd veroorzaakt door de reconstructie van de straat waar mijn straatje een zijstraat van is. Die zo gemakkelijk te berijden straat moest op de schop. Een of andere slimmerik die alles weet van stadsinrichting had verzonnen dat die overigens goed toegankelijke straat een ander aanzien moest krijgen en hij was vlijtig aan de gang gegaan op zijn tekentafel en al schetsend kwam hij er op om de straat de allure te geven van een dorpsplein. Dat zou de belevingskwaliteit en het woonplezier danig verhogen. Dacht hij. Helaas had hij geen chef die het niet met hem eens was, dus werd deze overbodige face-lift in gang gezet. Asfalt werd opgebroken, lantarenpalen weggehaald, de straat werd een bouwput. Omleidingsroutes en alternatieve fietspaden werden tijdelijk ingericht en aangegeven met grote rode en witte plastic blokken. De woonomgeving van mijn toch zo genoeglijke straat werd getransformeerd en leek gedurende een paar maanden op de eerste de beste grensovergang tussen Rusland en een Baltische staat waar je ook alleen maar slalommend tussen allerlei barricades van de ene naar de ander kant kon komen.
Het werk loopt nu op zijn eindje. Nieuwe lantarenpalen zijn geplaatst, klinkers over de gehele breedte van huis tot huis laten je raden wat bedoeld is als rijweg, fietspad of trottoir. Immense bloembakken, ook te gebruikenĀ als zitbankjes wachten op de planten en zijn nu nog gevuld met alleen maar zwarte aarde. De vernieuwde straat lijkt op alles behalve op een intiem dorpsplein. Wat op een tekentafel zo aardig oogt, kan bij de uitvoering tegenvallen. De winkeliers willen hun reclameborden toch kwijt, borden die op het ontwerp nietĀ ingetekend waren en nu het gewenste beeld verstoren.
Wat moet je ook met een dorpsplein midden in de stad? Als ik zo graag aan een dorpsplein wil wonen ga ik wel verhuizen.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Goed geschreven Jan. Na twee wandelingen over het zogenaamde Dorpsplein (dat overigens nog niet af is) en twee autoritjes in een richting bekruipt ook mij het gevoel, dat de Daalseweg er niet beter op wordt. Maar misschien moeten we even wachten tot de bloemen bloeien in de bakken en de Nijmegenaren de banken weten te vinden.