Doppler

Ik moet mijn broek uitdoen en op de behandeltafel gaan liggen. Ik onderga een Dopplertest. De kwaliteit van de aders in mijn benen wordt onderzocht. Na enig zoeken is er nog slechts een vaag geruis te horen. “Uw aders verstoppen zich voor mij”,  zegt de  praktijkassistente die het onderzoek uitvoert. Kijk, dat mijn hart zijn eigen warrige ritme in mijn lijf bepaalt is nog  daaraan toe, maar dat mijn aders nu ook al een eigenzinnig leven gaan leiden! Het moet niet gekker worden. “Ik ga eerst eens uw andere been proberen.” Zij legt nu een manchet om mijn rechterkuit en gaat op zoek naar een ader. Ze vindt er direct een. En ik hoor een onregelmatige zacht ruisende klop. Mijn hart slaat als een drummer die nog nooit van maathouden heeft gehoord. Maar het slaat in ieder geval. De manchet wordt opgeblazen. Heel strak opgeblazen. Maar mijn ader capituleert niet. Ik blijf het kloppen horen. De praktijkassistente is tevreden. Zij spreekt zich zelf toe: “Kom Annemieke, nu bij dat andere been ook.” De manchet wordt om mijn linkerkuit gelegd. Of ik last heb van koude voeten? Ik heb van het bestaan van warme nauwelijks meer weet. Er wordt weer wat gel op mijn voet gesmeerd. Een ander plekje nu. En ja hoor. Ook ik hoor duidelijk het kloppen van mijn hart versterkt door het Dopplerapparaatje.  Ook nu wordt de manchet weer strak opgeblazen en knelt mijn been af. Maar het geluid neemt niet af. Mijn aders zijn nog open genoeg. “Kleedt u zich maar weer aan, dat ziet er allemaal nog prima uit.”
Ook de andere waardes, blijkt uit een eerder bloedonderzoek,  zijn naar behoren. Ik moet wel wat meer vocht innemen. Dat is goed voor de nieren. Maar terugkomen hoef ik pas weer over drie maanden.
Vanmiddag ga ik ook nog even op bezoek bij mijn cardioloog. Mogelijk vindt hij een verklaring voor de pijn die ik regelmatig op mijn borst voel als ik een stukje loop. Ik hoop dat hij een remedie heeft of tenminste wat geruststellende woorden, al gaat van dat laatste de pijn natuurlijk niet weg. We wachten af.