Doos

De kinderen komen eten. Ze zijn de hele dag weer druk geweest met het afwikkelen van al die zaken die komen kijken bij het leegruimen van een huis. Het huis van hun moeder. Het is bewonderenswaardig hoe zij daar mee bezig zijn. Ik doe daar weinig tot niets aan. Hoeft ook niet zeggen zij. Ze hebben alles onder controle. Van het opzeggen van abonnementen, contacten met de notaris tot het verdelen van spullen die familieleden mogelijk nog als aandenken willen hebben. Geregeld kreeg ik al een foto gemaild met de vraag of ik daar nog belangstelling voor heb.
De maaltijd is ons aandeel in de opruimactiviteiten. Als de kinderen daarvoor komen hebben ze een grote verhuisdoos bij zich met zaken waar wij nog maar eens naar moeten kijken. Spullen van Els. Bij de meeste van die spullen hoort een verhaal. Een verhaal dat we elkaar dan vertellen en dat de herinnering, hoe vers nog, steeds verder inkleurt. Een van die zaken is een groot plakboek waarin Els haar hele tijd op de sociale academie heeft gedocumenteerd. De fotohoekjes hebben in de loop van de tientallen jaren, een halve eeuw, zo goed als allemaal losgelaten en de zwart-wit fotootjes lijken hun eigen weg door de verschillende pagina’s gevonden te hebben. Ik herken de meesten mensen op de foto’s. Ik zat al een jaar op de academie toen Els daar ook naar toe kwam. Onze vriendschap begon met een zakje suiker dat ik voor haar losscheurde en de suiker in haar koffie, of was het thee, schudde. Een onbeholpen poging tot kennismaking. Het duurde toen nog bijna een jaar voor we ‘verkering’ hadden. In het plakboek heeft zij een suikerzakje van de academie geplakt met daar bij de mededeling ‘zó begon het!‘
Er was nog een doos. Daarin alle condoleance-kaarten en -brieven. Ik heb ze vanochtend allemaal gelezen en ben daar nu nog stil van.